‘Mijn opa was un uomo particulare”, zegt Katiuscia Bondi met gevoel voor understatement. De kleindochter is aanwezig op de opening in een woonhuis op IJburg in Amsterdam van een tentoonstelling van haar grootvader Mario Giacomelli (1925-2000). Katiuscia was eerst een beetje bang voor haar opa, zegt ze, met zijn wilde witte haren en zijn doordringende blik waarmee hij altijd iets anders zag dan andere mensen. Hij was behalve fotograaf ook dichter en hield van vreemde dingen, van het spelen met illusie en werkelijkheid – altijd in zwart-wit, met sterk aangezette contrasten. Ze wijst een van zijn late foto’s aan waar een hond ondersteboven aan een stang lijkt gebonden – een opgezette hond, wat het beeld alleen maar vreemder maakt. Het komt uit de verstilde, laatste serie die hij voor zijn dood maakte.

In dezelfde kamer hangt een serie die hij maakte van een oude dame in een bejaardentehuis. Hier vind je niets terug van dat surrealistische van die latere reeks, de serie lijkt vooral een aanklacht – tegen de karige opvang maar meer nog tegen de ouderdom zelf. Heel anders dan een serie uit het midden van de jaren tachtig waarvan twee foto’s in de galerie te zien zijn, onder andere van een aantal uitgelaten jongetjes die op hun handen staan. En ook weer heel anders dan zijn luchtopnamen van landschappen met grafische patronen. Giacomelli was er de man niet naar om zichzelf beperkingen van welke aard dan ook op te leggen.

De galerie-aan-huis is de nieuwste onderneming van Maarten Schilt, uitgever van fotoboeken als het jaarboek van World Press Photo, en zijn echtgenote. Een opmerkelijk initiatief net nu twee bekende Amsterdamse fotogaleries, van Wim van Krimpen en Willem van Zoetendaal, de deuren hebben gesloten. „Dit is geen galerie in de traditionele zin”, zegt Schilt. „We zullen een paar keer per jaar tentoonstellingen organiseren. De handel in fotografie is internationaal en we richten ons vooral op verzamelaars en op kunstenaars met wie we langjarig samenwerken.”