Een belangrijk uitgangspunt van het FotoFestival Naarden is het tonen van de actualiteit. Enerzijds de meest interessante Nederlandse fotografen van dit moment, anderzijds wat er actueel is in de maatschappij. Fotografen zijn de voelsprieten van de maatschappij, hebben hun eigen ideëen hierover en weten op hun eigen wijze te verbeelden wat er op dit gebied speelt.

Dit jaar kiezen wij voor de visie van Nederlandse fotografen op het buitenland. Reizen zit ons Nederlanders al eeuwen in het bloed en vele Nederlandse kunstenaars hebben zich laten inspireren door wat zij tegenkwamen over onze landsgrenzen. Ook de huidige generatie fotografen laat zich niet onbetuigd. Wij zijn benieuwd naar de visie van de Nederlandse fotograaf die aan het werk is in het buitenland. Tijdens het festival van 2013 willen wij graag de ontwikkelingen op dat gebied laten zien.

Biografie: Bas Losekoot is geboren in Amsterdam in 1979. Hij heeft een achtergrond in grafische, fotografische en cinematografische vormgeving. In 2001 studeerde hij af aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag. Tegenwoordig is hij werkzaam als een portret en documentaire fotograaf. Zijn persoonlijke lange termijn projecten eindigen meestal in foto-essays. Bas is klassiek opgeleid in studio-verlichting, de afgelopen jaren richtte hij zich op pure straatfotografie. Onlangs heeft hij een manier gevonden om deze twee disciplines te combineren tot een unieke manier van verhalen vertellen.

Het Urban Millennium Project: "Op 23 mei 2007 vierde de wereld het begin van het Urban Millennium. Op deze datum leefden er wereldwijd meer mensen in de stad dan op het platteland: 3,3 miljard mensen op drie procent van het aardoppervlak” Op dit moment worden steden met een snelheid en omvang gebouwd die voorheen nog als onmogelijk geacht werden. Ik ben van mening dat deze toenemende urbanisatie grote gevolgen heeft op de inwoners van deze mega steden. Dit project gaat over de stad als centrum van de mondiale samenleving en de impact op haar bewoners. Wie zijn deze anonieme stedelijke burgers in deze culturele dynamiek die heterogeen lijkt te zijn? Hoe reageren mensen op elkaar in gebieden van overbevolking? Hoe gaan zij om met de heersende natuurlijke competitie van de slimste, knapste, sterkste? Wat laten zij van zichzelf zien in deze dagelijkse maskerade?"

Biografie: Jan Banning (1954) studeerde Sociale en Economische Geschiedenis en werkt sinds 1981 als fotograaf. Zijn fotografie, met wortels in zowel kunst als journalistiek, is wereldwijd geëxposeerd in musea en galeries en gepubliceerd in boeken, tijdschriften en kranten. Centraal in zijn werk staan kwesties van macht en van recht en onrecht. In ‘Bureaucratics’ gaat het om de staatsmacht, in ‘Troostmeisjes’ en ‘Sporen van oorlog’ om langetermijngevolgen van oorlog. In ‘National Identities’ stelt hij nationalisme en xenofobie ter discussie. Zijn werk is veelvuldig in de prijzen gevallen (bij onder andere winnaar Zilveren Camera en bij World Press Photo) en bevindt zich in collecties van onder meer het Rijksmuseum Amsterdam, het High Museum of Art Atlanta en het Museum of Fine Arts Houston.

Over de serie: “Down and Out in the South is een portretserie van dakloze mannen en vrouwen uit de zuidelijke Amerikaanse staten South Carolina, Georgia en Mississippi, die ik begon tijdens een een artist-in-residency van “701 Centre for Contemporary Art” in Columbia, South Carolina. Aanvankelijk wees ik het voorstel van dakloosheid als een fotografisch thema af: deze outcasts zijn immers al zó vaak gefotografeerd dat ik meende weinig aan het reeds bestaande beeld te kunnen bijdragen. Maar na enige aandrang doemde een onorthodoxe aanpak op: hen te fotograferen zoals ik dat met ieder ander ‘volwaardig’ lid van de samenleving zou doen, dus zonder zoektocht naar clichématig pittoreske gezichten en met vermijding van de typische parafernalia als winkelwagentjes en slaapzakken, net als van het dramatiserende zwart-wit. Zo zijn deze daklozen niet langer De ander, per definitie ver verwijderd van ons. ‘Down and Out in the South” toont hen als wíe en niet als wát ze zijn.”

Biografie: Marcel Brons (1981). "Sinds dit jaar ben ik fulltime fotograaf. Ik combineer mijn grafische en multimediale scholing in mijn fotografie. Door mijn interesse in de maatschappij ben ik me steeds meer gaan verdiepen en specialiseren in documentaire fotografie. In mijn werk richt ik me op kleine persoonlijke onderwerpen die spreken voor een groter geheel. Ik gebruik ook andere media om mijn verhaal te vertellen. Mijn ervaring en opleiding in multimediadesign hebben als voordeel dat video, audio en animatie mijn fotoseries op originele manier kunnen bijstaan. Mijn grafische ervaring en opleiding bewijst zijn nut bij het vinden van een geschikte beeldtaal voor fotoseries. Per serie kies ik de benodigde middelen zoals muziek, video, animatie of alleen fotografie. Ik streef ernaar om de verschillende disciplines die ik beheers met fotografie te mengen tot de beste mix die een verhaal kan vertellen."

Over de serie: "In Nederland wordt een auto naast het huis of in een parkeergarage geparkeerd. Rusland heeft daar zo zijn eigen oplossing voor: garageterreinen, verspreid door de hele stad. In iedere grote Russische stad zijn ze in grote getalen te vinden. GARAGEDOC is een documentaire over een stuk onvervalste Russische cultuur die zijn wortels heeft in het communistische Rusland van de jaren 60 en 70: de talloze massale garageterreinen, die voor de bevolking zo veel meer betekenen dan een plek om hun auto te stallen. De documentaire geeft inzicht in de opzet van het garagesysteem, de omgeving, de eigenaren, de inhoud, de historie en de botsing met het huidige Russische politieke klimaat. Het project weerspiegelt de grote machtige Russische samenleving op kleine schaal. De documentaire bestaat uit verschillende onderdelen die elkaar aanvullen: foto’s, video’s en tekst ... ieder onderdeel heeft zijn eigen taak om het verhaal compleet te maken. Het verhaal is niet alleen bedoeld om te kunnen exposeren, maar moet ook het verhaal vertellen van de garage-eigenaren die hun bezittingen kwijt zijn geraakt. In Rusland word er nauwelijks naar hun verhaal geluisterd. Dat het wel wordt verteld in het buitenland sterkt deze mensen in hun strijd."