Huntsville, negenenzestig kilometer ten westen van Livingston, is al honderdvijfenzestig jaar lang het epicentrum van Texas’ strafindustrie.

Het stadje, omringd door pijnboombossen en glooiende grasvlaktes, werd in 1848 uitverkoren als locatie voor Texas’ allereerste gevangenis. The Walls Unit, genoemd naar zijn zeven meter hoge, roodbakstenen muren, staat pal in het stadscentrum naast het Court House. Huntsvillianen leven in de schaduw van The Walls. Drie keer per dag klinkt vanachter de muren de locomotiefachtige all clear-fluit: alweer niemand ontsnapt, iedereen kan doorgaan met waar hij mee bezig was.

Straf is waar Huntsville op draait. Steeds als het strafsysteem groeide, groeide Huntsville een beetje mee. Bijna de helft van de inwoners (16.227 van de 35.567) leeft achter tralies. Ongeveer 7500 volwassen Huntsvillianen verdienen hun brood in het systeem. Misdaad en straf is hier geen issue, het is gewoon werk. Elke ochtend waaieren pick-ups vol bewakers in grijze uniformen uit naar een van de negen gevangenissen in en om het stadje. Ambtenaren kruipen achter hun computers in de kantoren van het hoofdkwartier van het Texas Department of Criminal Justice.

Huntsville heeft wel iets van een gevangenisthemapark. Wandelend door het kleine historische centrum kun je je vergapen aan – meestal zwarte – gevangenen die op hun knieën de bloemperken in het stadspark en de tuinen van gevangenisbazen wieden, onder het wakend oog van gewapende blanken, soms te paard. In het Prison Museum verderop kunnen bezoekers Ol’ Sparky bekijken, de elektrische stoel die na 361 vonnisvoltrekkingen werd afgeschaft, en souvenirs inslaan. T-shirts met ‘Riding Thunderbolt’ erop – zo heette het als je op de stoel moest gaan – voor veertien dollar, en doosjes Solitary Confine MINTS voor bijna nop. Ik schaf een gevangenenpopje aan voor op mijn dashboard, met streepjespak en een hoofdje dat meewiegt als ik door een kuil in de weg rijd.