Friendly attention from a stranger in a bar. The stroke of the cashier's hand when giving change. The silent understanding with a loved one. Intimacy is a much sought after yet hard to find value. It is taken for granted and yet we cherish it as a rarity. We feel intimacy in the body's safety, in spiritual anchoring, in the love, sex, and attention of those close to us. We experience it in a negative sense when accidentally interupting a situation or conversation not meant for us, or the failed reproductions of intimacy on Facebook, in dating programs or the genre of reality TV. For this exhibition, Marres has invited a number of artists to explore the intimacy embedded within their own practices. It includes work by Amie Dicke, Emily Jacir, Birthe Leemeijer, Keetje Mans, Nishiko, Petra Stavast, Sanne Vaassen and Roy Villevoye.
With exhibitions, lectures, research, performances and publications, Marres, House for Contemporary Culture explores the visual arts in the widest possible sense. Visitors are invited to wander through the spaces of the intimate house, experience the beautiful city garden or enjoy a coffee or meal at Marres Kitchen.
Marres participates in Very Contemporary, an association of thirteen institutions for contemporary art in the Meuse-Rhine Region. Within a radius of 100 km, the border region of Belgium, the Netherlands and Germany offers a large diversity of exhibitions and events many of which a combination can be visited in one day. Very Contemporary presents an overview of all exhibitions and events in a biannual brochure (available in Marres) and on its website.
Marres was founded in Maastricht in 1998. The name Marres stems from the brewer’s family that lived in the house for a good part of the 20th century. Marres receives generous support from the Ministry of Education, Culture and Science, the Province of Limburg and the City of Maastricht.
     | Emily Jacir: Where we come from By Pat Binder & Gerhard Haupt | October 2003 The works by Emily Jacir presented at this year’s Biennale in Istanbul are most certainly amongst the most convincing within the theme of "Poetic Justice". As stated in various announcements, Dan Cameron’s concern with this concept was a field of creative activity, filled with the interplay of apparently quite opposed forces such as the aesthetic qualities of poetry and the strive for justice. In the Tophane-i Amire cultural centre, originnaly a cannon foundry and barracks building constructed in 1451, Emily Jacir shows her installation "Where we come from"; it consists of photos, related texts, and a DVD projection. Starting point of the piece and of the action it is based on, is the following question, addressed to Palestinians living in exile: "If I could do anything for you, anywhere in Palestine, what would it be?" The artist exploited the liberty of movement (still not void of danger) provided by her passport issued in the United States to fulfill the wishes she received, as far as this was in her hands. Here are some examples: "Go to Haifa and play soccer with the first Palestinian boy you see on the street." "Drink the water in my parents' village." "Go to Bayt Lahia and bring me a photo of my family, specially of my brother's kids." "Go to the Israeli post office in Jerusalem and pay my phone bill." "Go to my mother's grave in Jerusalem on her birthday and place flowers and pray." "Do something on a normal day in Haifa, something I might do if I was living there now." In her installation, Emily Jacir documents the wishes and the fate or status of the people, who expressed them and then what she did in order to fulfill each wish. The artist has selected 12 concise examples for publication in this magazine. Pat Binder & Gerhard Haupt Publishers of Universes in Universe - Worlds of Art; co-publishers and editors-in-chief of Nafas Art Magazine. Based in Berlin, Germany. |
Ambassadeur met lamp
De Israëlische ambassadeur in Zweden zorgde vorige week voor een rel door een lamp te gooien in de installatie van Dror Feiler en Gunilla Sköld. In een vijver vol bloedrood water dobberde een bootje met een foto van een Palestijnse zelfmoordenares (twintig restaurantbezoekers in Haifa stierven). De ambassadeur vond het geen kunst, maar ,,een obscene verdraaiing van de werkelijkheid''. Dat is kunst wel vaker, maar hij zag ook ,,haat tegen de bevolking van Israël''. Feiler noemde de ambassadeur ,,een intellectuele dwerg'' en ,,tuig van de straat''.
Door RON RIJGHARD 23 JANUARI 2004
Kaatsen, maar niet de bal verwachten. Confronterende kunst maken, voorpaginanieuws all over the world zijn, de kans krijgen te zeggen dat `de begeleidende tekst' bij jouw Sneeuwwitje en de waanzin van de waarheid rept van ,,moord op onschuldige slachtoffers'', in de catalogus schrijven dat je mensen wil betrekken ,,bij een dialoog over deze onderwerpen'' en dan nog boos zijn. Niet zien dat je een klein offer brengt voor je politieke zaak. Alleen maar woedend zijn om het feit dat kunst iets losmaakt. Achteraf jammer dat de ambassadeur een lamp en niet deze intellectuele reus bij kop en kont pakte.
Vergelijk dit met de aandacht die Emily Jacir (Ramallah, 1970) trekt, ondanks een internationale tournee en een reportage van het kunstprogramma RAM over haar, afgelopen zondag. Het nieuwste project van deze Palestijns-Amerikaanse kunstenares is nu in Arnhem te zien. Aan Palestijnen in exil had ze gevraagd: ,,Als ik iets voor jou kon doen, wat dan ook in Palestina, wat zou dat dan zijn?'' Het magische verschil tussen wat zij zou kunnen doen en wat Palestijnen mogen, is namelijk haar Amerikaanse paspoort. Jacir mag zich wel vrijelijk bewegen. Het leverde verzoeken op als: `Breng foto's van mijn kinderen naar mijn broer en vraag hem om foto's van zijn kinderen'; `Ga in een Palestijnse stad voetballen met het eerste jongetje dat je ziet'; `Leg bloemen op het graf van mijn moeder in Jeruzalem'; `Geef de oude boom in mijn geboortedorp water'. Ze voerde de wensen uit en legde ze vast met video en op foto's.
Op de vraag wat zij hoopte te bewerkstelligen, had Jacir geen antwoord. Na doorvragen brak ze het interview zelfs geëmotioneerd af. In een videobrief antwoordde ze later dat ze vreesde dat haar werk niets zou veranderen. Helemaal niets. Het maakte extra treurig, maar de kijker zal deze week de berichten over bulldozers die huizen en levens verwoesten met hernieuwde intensiteit hebben gelezen.
Kunst kan mensen opnieuw, beter doen kijken. Hoewel, het vuur en de passie waarmee de Volkskrant Martijn Engelbregt en zijn illegalenformulier belaagt (gisteren in het tiende artikel) is een betere zaak, de illegalen zelf, waardig. En alle kranten spraken van ,,vernieling'' of ,,beschadiging'' van `Sneeuwwitje', maar in één krant stond ook een regeltje dat de lamp was opgevist en de installatie weer `in werking' was. Of de lamp het nog doet, werd niet vermeld.
Een versie van dit artikel verscheen op vrijdag 23 januari 2004 in NRC Handelsblad.
Op dit artikel rust auteursrecht van NRC Media BV, respectievelijk van de oorspronkelijke auteur.
