Fred Herzog is known for his unusual use of colour in the fifties and sixties, a time when art photography was almost exclusively associated with black and white imagery. The Canadian photographer worked almost exclusively with Kodachrome slide film for over 50 years, and only in the past decade has technology allowed him to make archival pigment prints that match the exceptional color and intensity of the Kodachrome slide. In this respect, his photographs can be seen as a pre-figuration of the New Color photographers of the seventies.This book will bring together over 230 images, many never before reproduced, and will feature essays by acclaimed authors David Campany and Hans-Michael Koetzle. Fred Herzog will be the most comprehensive publication on this important photographer to date.
Reviewed by Kenneth Tanaka
Great photography can be made in the public eye by those eager for recognition in their own time, but it can also be made quietly in the margins, away from the spotlight, perhaps to be lost in obscurity, perhaps to be discovered later.
—from David Campany's introductory essay to Modern Color
I first learned of Fred Herzog's work right here at TOP from Mike's June 30, 2008 article "Great Photo Books You Can Buy New—Part III" The subject book was Vancouver Photographs, a book published for a 2007 Vancouver Art Gallery show and one that's become among my most treasured and most viewed books.
Now, somewhat unexpectedly, we have Modern Color, a much broader and richer retrospective of Fred Herzog's work published by Hatje Cantz. It's simply glorious. But I’m getting ahead of myself.
Fred Herzog was born in Germany in 1930 but emigrated to Canada as a young man, finding a job as a medical photographer in a Vancouver at the University of British Columbia. (Thirty years later he retired as head of the University's Biomedical Communications Department in 1990.) Like so many others, Herzog pursued street style photography around Vancouver as an amateur pastime after work and on the weekends in the late 1950s. Apparently he liked it because he kept shooting for the next 40+ years.
Longtime Vancouver residents might primarily view Herzog’s work as a valuable historical record, as Jeff Wall did, as it captures a slightly scruffy mid-century city that no longer exists.
The rest of us see some remarkable mid-century street-style photography, made all the more remarkable by its early use of color. Herzog did shoot B&W film and some of these images are in the book. But he is more notable for being an early and faithful adopter of Kodachrome slide film on which the majority of the book's images were recorded. While some professional photographers were taking bows for their early color work, Herzog was quietly, anonymously cranking out an average of two weekly rolls of work that rivaled that of most of the contemporary pros.
You can see many of Fred Herzog’s images at his gallery's site. They’re quiet, unforced, uncontrived, often atmospherically emotive, but always carefully descriptive and insightful. In the absence of formal training Fred Herzog clearly had a keen and extremely consistent eye for photographic composition and timing.
Modern Color seems a perfect retrospective collection of Herzog’s work in typical Hatje Cantz quality. It’s prefaced by three essays, the best of which is, not surprisingly, by David Campany. (Essays are also presented in German at the book's end.) The 330 images are very well reproduced on generous 27"-square pages usually with one image per page. (Unfortunately the designer just couldn't resist ruining a few images with double trucking. But it is only a few.)
I have come to greatly admire Fred Herzog’s work for several main reasons. He seemed to instinctively know how to use the early-era Kodachrome color palette to tremendous advantage for his scenes. He "sees" visual and emotional meaning and depth potential in many scenes. He knows how and when to compress space. He mastered natural light use in an age of ASA 10 and 25. His work represents a standard against which I measure my own slightly congruent efforts.
But in the final analysis I suppose I most admire Fred Herzog’s work because it was done "in the margins" without boastful pretension. It was done for the love and enjoyment of the work, not entirely unlike Vivian Maier’s work. Fortunately, unlike Maier, Fred has received well-deserved recognition within his lifetime and has directed its curation for this wonderful book.
Ken
Book review: Modern Color by Fred Herzog
Oliver Atwell January 23, 2017
Photographer Fred Herzog releases a volume that reminds audiences just how pioneering his colour work was. Oliver Atwell takes a look
Fred Herzog Jackpot
‘Jackpot’, 1961: Herzog’s work focuses on the everyday experiences of ordinary people.
There are always firsts – it’s just that in some fields there seem to be more firsts than others. That’s especially true of photography, a medium that has a history of ‘pioneers’ in single fields. Colour photography is a good example. The real pioneer of the medium seems to change depending on whom you ask (most people, perhaps rightly, would say William Eggleston) but let’s allow some space for another name: Fred Herzog.
Herzog’s work has much in common with William Eggleston, who eschewed big scenes in favour of the quotidian. It was through focusing on the everyday in the US that Eggleston was able to reveal the deeper truths of the world. Scenes of society in the macrocosm, rather than showing us nothing, showed us everything: race relations, urban alienation, gender politics and class distinctions.
Herzog’s images, taken in Canada, do much the same. ‘Content cannot be manufactured, in my opinion,’ Herzog says. ‘That which I can find is better than that which you can make. That which we find, the work and the use of the people out there, it’s natural, that’s what ordinary people do, that interests me.’
In his work, we’re shown a world we recognise, anachronistic as some of it may be, yet we relate to it. Despite slight shifts in social, cultural and technological parameters, the world now looks much the same as it did in the ’60s and ’70s.
There’s defiance in the work of Herzog, whose images focused largely on the working class of Vancouver, Canada. Furthermore, his shots were taken using mostly Kodachrome slide film, meaning he was limited in terms of actually getting to exhibit his images in public. Add to this the fact that he was shooting in colour when the photography scene was still seeing the world in tones of black & white, and you have a photographer who was clearly shooting more for himself than for anyone else.
‘Boat Scrapers 1’, 1964: Through colour and form we find scenes that may be overlooked.
Developing images
Herzog started taking pictures in Germany in 1950 where, as part of a youth group who every summer went hiking in the Alps, he was given a Kodak Retina I camera. Those images, taken through a camera that possessed only a primitive peephole viewfinder, were lost some years later as Herzog travelled to Canada on a rust-bucket ship that apparently nearly sank. The boat took on water and all the images were destroyed by the corrosive salt water. However, once Herzog landed on dry land he continued taking pictures, the best of which were black & white and featured German immigrants pouring off the boat into Montreal.
A while later, Herzog worked as a medical photographer and also became a serious documentary photographer. He’d spend hours walking around the streets of Vancouver capturing the second-hand stores, signs and people. What was striking to Herzog at this time was that he was beginning to identify a genre that had perhaps not yet found its definition: street photography. Until that point, so few photographers had taken up the idea of simply touring the everyday streets and capturing what they saw. Certainly we can see examples of what appear to be street photography in older work – Walker Evans and Henri Cartier-Bresson, for example – but Herzog’s work was framed and defined specifically by this idea.
Eventually, Herzog began to discover the ease and convenience of colour photography. ‘First of all, when you do black & white, all you have is the basic resource – a negative. That needs a lot of dancing around the darkroom, and time, patience and energy. You should ideally be a man of leisure, an English gentleman. And a lot of English gentlemen did serious and beautiful photography… But I didn’t have time for that. That’s one reason I did colour slides. I’d get 36 slides back. Beautiful, finish.’
‘Elysium Cleaners’, 1958: An example of Herzog’s fascination with billboards and signs.
Colour and Herzog were a perfect marriage. Take a stroll through Herzog’s streets and you find a place awash with neon signs, Coca-Cola adverts, yellow light against thick shadow, vintage cars, billboards and the rest. It’s thanks to the lush tones of Kodachrome slide film that he was able to achieve this. It was the best film and most reliable development, although he had to wait an age for the results as he sent them to Palo Alto, California, or Rochester, New York.
It was worth the wait, it seems. Herzog knew that what he was doing was unique. He wanted to unpack the everyday and shock people with the familiar. But it has taken some years for his pioneering work to be recognised.
Ironically, considering his images were film through and through, it’s the world of digital that has finally brought his work to the world’s attention. Herzog was able to scan his images and present them as he’d always wanted them to be seen. If ever there was a case for the marriage of analogue and digital practices, this is it.
SCORE: 5 out of 5
Instagram toen het nog niet bestond
Fotografie Lang voor Instagram werd al neergekeken op die warme snapshots in kleur. Maar kleurenfotografie van de ware meesters, uit de jaren vijftig tot tachtig, is weer volop in trek.
Rosan Hollak
9 mei 2017 om 15:15
Foto Abrams (2015)
Het eenzame interieur van een kapperszaak. Een arm die uitsteekt tussen twee verschoten gordijnen. Snapshots op Instagram? Nee, kleurenfoto’s die Fred Herzog, een Duitse fotograaf die in de jaren vijftig van de vorige eeuw naar Canada emigreerde, in en rond Vancouver maakte. Zijn deels onbekende foto’s uit die periode werden eind vorig jaar gebundeld in Modern Color, een prachtig fotoboek vol warme Kodachrome-kleuren.
Modern Color is niet het enige fotoboek met oude kleurenfotografie dat recentelijk op de markt verscheen. Sinds een aantal jaar brengen uitgeverijen als Steidl en Hatje Cantz Verlag boeken uit met kleurenfotografie uit de jaren vijftig tot tachtig van de vorige eeuw. En ook in musea is een revival. Vorig jaar kwam het Amsterdamse fotografiemuseum Huis Marseille met een retrospectief van de Amerikaanse fotograaf Stephen Shore, pionier van de kleurenfotografie, van wie in november dit jaar in het Museum of Modern Art in New York een grote overzichtstentoonstelling staat gepland. Het Nederlands Fotomuseum in Rotterdam bracht met de tentoonstelling American Neon Signs by Day & Night een hommage aan kunstenaar Toon Michiels die midden jaren zeventig roadtrips maakte langs steden als Reno en Las Vegas. Fotografiemuseum Foam in Amsterdam toont op dit moment Los Alamos, de fotoserie van de Amerikaanse fotograaf William Eggleston die tussen 1965 en 1974 roadtrips maakte door de zuidelijke en westelijke staten van Amerika.
Smoothies
Waarom is die kleurenfotografie nu weer zo in trek? Hebben sociale media ermee te maken? Wie kijkt naar de beelden die nu worden gepost op Instagram, Snapchat of Facebook ziet dat het inmiddels een wijdverspreid gebruik is om foto’s te delen van een smoothie in een café, een hand met felgekleurde nagels of een schaduw op een muurtje. Het zijn fragmentopnames van kleine, alledaagse momenten, vaak opgeluisterd door een filtertje dat de sfeer van Kodachrome – de oude kleurenfilm van Kodak – weergeeft.
Bekijk ook de fotoserie: Pioniers van de kleurenfotografie
Die ogenschijnlijke terloopsheid kwam ook al terug in de beelden van Fred Herzog of Eggleston. Maar wat veel Instagramgebruikers als een vanzelfsprekendheid ervaren – het fotograferen van triviale momenten in kleur – werd destijds in de kunstwereld gezien als frivool of zelfs ronduit ordinair. De kleurenfotografie van Eggleston, voor het eerst getoond in 1976 in een solotentoonstelling in het MoMA, werd door collega’s verguisd. Grootheden als Walker Evans (‘Color photography is vulgar’) of Henri Cartier-Bresson haalden hun neus op voor de foto’s die Stephen Shore – hij heeft inmiddels eenInstagram-account met ruim 890.000 volgers – in de jaren zeventig in de VS maakte van motelinterieurs, parkeerplaatsen of een pannenkoekenontbijt. De ware fotograaf maakte immers zijn beelden in zwart-wit. Kleurenfotografie was iets voor reclame- of amateurfotografen en werd geassocieerd met ‘het toeval’, zwart-wit fotografie symboliseerde ‘een existentiële visie op de wereld’.
Bovendien was er nog een praktische reden waarom men zich niet met kleurenfotografie bezighield: het was duur en arbeidsintensief. Terwijl veel fotografen in hun eigen doka zwart-witfoto’s konden afdrukken, moest de fotograaf die zich met kleur bezighield zijn werk laten afdrukken in een fotolaboratorium. Dat gold zeker voor Eggleston, die experimenteerde met het Dye Transfer-procedé, een peperdure druktechniek waarbij kleuren uit een enkel kleurennegatief in fases opnieuw werden samengevoegd tot een volledige kleurenfoto op papier.
Foto National Portrait Gallery Publications (2016)
Dat arbeidsintensieve proces lijkt nu onwerkelijk, in een tijd waarin een soortgelijke foto, met behulp van een smartphone en een bewerkingsprogrammaatje, zo is gemaakt. Maar wie goed kijkt naar de beelden van deze vroege meesters kan wel degelijk zien hoeveel schoonheid er in de foto’s schuilt. Nergens is rood zo rood als in de afdrukken van Eggelston. Of neem de diepe zwart- en roodtinten in de afdrukken van de Antwerpse Magnum-fotograaf Harry Gruyaert die in de jaren tachtig de verlopen moderniteit van België en Frankrijk vastlegde.
Ballon voor een gezicht
Gruyaert, de Europese pionier van de kleurenfotografie die in 2015 een overzichtstentoonstelling had in Parijs, had een opvallende blik als het ging om lijnen en vormen. Een ballon voor een gezicht, een vrouw half in de schaduw, het zijn weloverwogen composities. Deze kunst werd al eerder geperfectioneerd door de Amerikaanse fotograaf Saul Leiter. In de jaren vijftig van de vorige eeuw struinde hij met zijn camera door de straten van New York. Maar zijn fotoboek Early Color, inmiddels een klassieker, werd pas in 2006 voor het eerst bij Steidl uitgegeven. Zijn beelden, die ook wel worden omschreven als urban visual poetry, lijken op gelaagde, abstracte composities die doen denken aan schilderijen van abstract-expressionistische schilders als Barnett Newman of Mark Rothko. Waar een ander aan voorbij zou lopen, bevroor Leiter een gebeurtenis tot verstilde schoonheid.
FOTOBOEKEN MET VROEGE KLEURENFOTOGRAFIE UIT DE VORIGE EEUW:
Kodachrome. Luigi Ghirri. Mack, 2017
Fred Herzog. Modern Color. Hatje Cantz Verlag, 2017
Langdon Clay. CARS - New York City, 1974-1976, Steidl, 2016
Harry Gruyaert. Harry Gruyaert/ Magnum Foto’s. Uitgeverij Hannibal, 2015
William Eggleston. Portraits. National Portrait Gallery Publications, 2016.
William Eggleston. The Democratic Forest, selected works. David Zwirner Books/Steidl. 2016
Lartique. Life in Color. Samengesteld door Martine d’Astier en Martine Ravache. Abrahms, New York, 2015
Saul Leiter. Early Color. Steidl, 2008.
Het zijn die korte momenten, die destijds met zoveel zorg werden vastgelegd – Eggleston vermeed het woord ‘snapshot’ – die de Instagram-generatie nu opnieuw kunnen inspireren. Dat verklaart wellicht de hernieuwde aandacht voor deze pioniers van de kleurenfotografie. Want hun moderne blik op de wereld is herkenbaar. Destijds had Eggleston er al een term voor: de ‘democratic camera’. Alles wat hij vastlegde, vond hij even belangrijk. Een persoon op straat, een verkeersbord, een glas waar het zonlicht doorschijnt. De aandacht die hij schonk aan het alledaagse is inmiddels normaal geworden en maakt nu deel uit van onze democratische blik op de wereld. Met als verschil dat wij alles wat wij zien, met een paar eenvoudige handelingen kunnen delen met de rest van de wereld. Dat was wel anders voor die ploeterende fotografen die, vaak dagen achtereen, in eenzaamheid over de straten slenterden, op zoek naar een moment van schoonheid. Zij waren hun tijd ver vooruit. Hun zorgvuldige blik op de wereld heeft onze snelle visie op het bestaan beïnvloed. Door hen zijn we de wereld gaan bewonderen in al haar details. Het verklaart waarom we het nu normaal vinden om in het museum te kijken naar een foto van een felgekleurd reclamebord aan een gevel. Of naar het beeld van een eenzame glijbaan op het strand. Niet zo gek dus dat deze oude kleurenfotografie opnieuw aan populariteit wint. Want ja, inderdaad, we begrijpen nu dat er schoonheid schuilt in een opwaaiend plastic zakje. Of in het schuim van een zorgvuldig geprepareerde cappuccino. Daar mogen we mensen als Herzog, Shore of Leiter dankbaar voor zijn.
