Avedon, Richard
THE FAMILY 1976; Rolling Stone, October 21, 1976, Issue No. 224.
(Boulder): Rolling Stone, Inc. 1976. Avedon, Richard. First edition. Folio, 127 pp., 69 b&w photographs, many full-page; additional illustrations in text. Stapled newsprint with printed wrappers. Slight age-toning; very good.
Published as a regular issue No. 224 of Rolling Stone, October 21st, 1976, Richard Avedon presented 69 photographs in a 48 page portfolio of the power players of American politics in the bicentennial year; Henry Kissinger, George Meany, Jimmy Carter, Gerald Ford, Hubert Humphrey, Katherine Graham, Nelson Rockefeller, Barbara Jordan, Tip O'Neill, Andrew Young, Cesar Chavez, Ronald Reagan, Eugene McCarthy, et al.
The Family, 1976 | Richard Avedon
Early in 1976, with both the post-Watergate political atmosphere and the approaching bicentennial celebration in mind, Rolling Stone asked Richard Avedon to cover the presidential primaries and the campaign trail. Avedon counter-proposed a grander idea — he had always wanted to photograph the men and women he believed to have constituted political, media and corporate elite of the United States.
For the next several months, Avedon traversed the country from migrant grape fields of California to NFL headquarters in Park Avenue and returned with an amazing portfolio of soldiers, spooks, potentates, and ambassadors that was too late for the bicentennial but published in Rolling Stone’s Oct. 21, 1976, just in time for the November elections.
Sixty-nine black-and-white portraits (seen all together in an Met exhibit here) were in Avedon’s signature style — formal, intimate, bold, and minimalistic. Appearing in them are President Ford and his three immediate successors — Carter, Reagan, and Bush. Other familiars of the American polity such as Kennedys and Rockefellers are here, and as are giants who held up the nation’s Fourth Pillar during that challenging decade: A. M. Rosenthal of the New York Times who decided to publish the Pentagon Papers, and Katharine Graham who led Woodward and Bernstein at Washington Post.
Their source, Deep Throat, is here too: W. Mark Felt, the former associate director of the FBI, although he didn’t reveal that fact until 2005 — the year after Avedon himself died. It is also clear here that apart from a few civil rights leaders and eminent wives, the pantheon of 1976 was mostly white, mostly male, mostly besuited, and mostly elderly. Yet, some familiar contemporary names amongst its younger members — the activist Ralph Nadar, 42; Jerry Brown, 38, then as now the governor of California; Donald Rumsfeld, 44, then and future Secretary of Defense — also suggest this group’s political endurance and Zeligian relevance.
Consciously or otherwise, absent were the supreme court justices and the man whose resignation made this portfolio possible. Instead, Avedon convinced Nixon’s secretary, Rose Mary Woods to pose for him.
If we assemble a project like this today, what will be its composition? There’ll definitely be more ‘celebrities’ I guess, but weigh-in here in comments or tweet to @aalholmes.
Richard Avedon: is this what power looks like?
Lucy Davies
12 FEBRUARY 2016 • 10:42AM
How Richard Avedon exposed the truth about America's most influential figures
In 1976, the United States was exhausted by a decade of war and scandal. The Vietnam conflict, Watergate and the resignation of President Nixon had left public morale – and trust in government – at an all-time low.
With presidential elections on the horizon, Rolling Stone magazine asked photographer Richard Avedon if he would cover the lead candidates’ campaigns. Editor Jann Wenner had in mind a sequential series, but Avedon countered with a better idea: why not dedicate an entire issue to those currently holding the reins of power? And not just political power: economic and cultural, too.
The fruit of that conversation was The Family: 69 portraits in Avedon’s no-nonsense style, filling every page of Rolling Stone #224. It came out on October 21, a fortnight before the election – and caused a sensation. “People loved it,” says Wenner, speaking from New York. “No one had ever done anything like it before.”
This month, the full series enjoys a rare airing at London’s Gagosian Gallery. Though some of its subjects have been lost to time, it includes some very significant players: Ronald Reagan, who had just lost the Republican nomination for president to Gerald Ford; George Bush senior, then director of the CIA; and Katharine Graham, who as publisher of The Washington Post had faced the full wrath of the Nixon administration when her reporters Bob Woodward and Carl Bernstein pieced together the story of the Watergate hotel burglary.
In fact Nixon, licking his wounds at his beachfront home in California, was the only person who refused to be photographed. In his place, Avedon put Rose Mary Woods, Nixon’s private secretary, whose foot had famously “slipped” while she was transcribing a secretly taped phone conversation, deleting 18-and-a-half minutes of crucial evidence.
Even the late Mark Felt, who was revealed in 2005 to be Woodward and Bernstein’s source (“Deep Throat”), is present, as associate director of the FBI. Watergate wasn’t the only contentious issue to feature in the series, which also covered Vietnam, the civil rights movement and more. It seems incredible that these politicians, lawmakers and captains of industry would subject themselves to such scrutiny, especially considering the secrets many were hiding.
“You have to remember that Avedon was the most famous and well-regarded photographer in America,” explains Wenner. “No one thought getting their picture taken was going to expose them too badly, and it was about power – of course they wanted to be in it.”
Since he had founded Rolling Stone in 1967, aged 20, Wenner had gained a reputation for daring journalism. The tyro editor had an eye for talent, corralling writers such as Hunter S Thompson and Tom Wolfe, and a cub photojournalist by the name of Annie Leibovitz. By 1973, “the Stone” had equalled Time’s news-stand sales.
Wenner was guided, he tells me, by the principle of “doing something original and something with meaning. I wanted to capture people’s imaginations.” In her 2008 memoir At Work, Leibovitz wrote that “Rolling Stone was the only place [Avedon] could have done that… The Family showed how the power of photography and the power of a magazine can be harnessed together.”
Born in New York in 1923, Avedon had learnt to take pictures while serving in the US Marines, where he shot identification photographs for his fellow sailors. Within a year of the war ending, he was on the payroll at Harper’s Bazaar; he stayed until he defected to Vogue in 1962.
By 1976, Avedon was considered the most innovative fashion photographer of his generation. Behind the scenes, however, he had quietly been earning his political stripes, taking portraits of civil rights leaders, American soldiers and Vietnamese napalm victims, among others.
“Politics interested Avedon increasingly throughout his lifetime,” says Gagosian director Kara Vander Weg, who has curated this exhibition. “And America was almost bursting at the seams with it. He was a very intelligent man and he wanted to make a statement with his photography, not just about fashion and fame, but about something more important.”
It took Avedon about six months to make the portraits for The Family, unrolling and rerolling his white backdrop in hotel rooms, homes and offices all over the United States. “I remember thinking that I should not do it because I didn’t have the time,” says Donald Rumsfeld, who was then the US secretary of defence. “But someone urged me to do it, and so I did… ”
One of the most interesting things about the series is how opaque the photographs are. Each person is shot in almost the same stance, with no light variation, and at exactly the same size. It’s as politically neutral as they come.
“He never wanted to inflict his view on the subject,” says James Martin, executive director of the Avedon Foundation, who also worked as Avedon’s darkroom technician. “He did have certain political beliefs, but I know he felt it was very important to detach that from his work.”
On the morning Rolling Stone hit the news-stands, Avedon gave an interview to America’s early morning Today show. He explained that The Family was “in a sense a Rorschach test… they’re seen in very different ways by different people, according to the way they feel about the subject”.
What does hindsight bring to the series? “For me, it’s the web of connections,” says Martin. “Watergate, of course, but one sees that the networks of power in Washington are never-ending. I also think it is about seeing the future in the past – look at that chiselled hard stare you get from Rumsfeld.”
Wenner can’t resist imagining how such a series might look today, if Avedon’s project were repeated. “The 1976 group were a very distinguished lot – it was quite a different America. Today you would have a lot of hedge funders and bankers. Basically it would be all about greed,” he says, laughing. “But it’d definitely be interesting to do it again. The time is ripe for it.”
Avedon Warhol at the Gagosian Gallery, London, to April 23; see gagosian.com
Jann Wenner van Rolling Stone, een ‘starfucker’ die wist wat de lezers wilden
Popblad Op de cover van Rolling Stone staan is nog steeds een teken van status. Uit een biografie over het nu 50-jarige popblad blijkt hoe oprichter Jann Wenner de sterrencultuur voedde.Thijs SchrikWilfred Takken
7 november 2017
Foto Getty
Biografie
Sticky Fingers: The Life and Times of Jann Wenner and Rolling Stone Magazine
door Joe Hagan.
560 blz., uitgeverij Knopf, vanaf 24,99 euro
●●●●●
Toen modeontwerper en societyprinses Diane von Fürstenberg in 1977 de nieuwe redactie van Rolling Stone in New York bezocht, en daar de covers van het blad zag hangen, zei ze guitig tegen hoofdredacteur Jann Wenner: „Met hoeveel covers denk je dat ik naar bed ben geweest?”
Dr. Hook zong het in de hit ‘The Cover of Rolling Stone’ (1972): wie op de omslag van het tweewekelijkse tijdschrift kwam, had het gemaakt in Amerika. Het beeldbepalende popblad viert donderdag zijn vijftigste verjaardag, met als cadeau de biografie Sticky Fingers.
Hoofdredacteur Jann Wenner vond het geweldig om een biograaf te hebben. Tot hij het verschrikkelijk vond om een biograaf te hebben. Schrijver Joe Hagan werkte vier jaar aan het boek over de hoofdredacteur en zijn blad. Wenner had Hagan zelf uitgezocht, bracht vele uren met hem door, liet hem in de archieven duiken en zorgde ervoor dat hij grote namen als Bob Dylan, Paul McCartney, Mick Jagger en Yoko Ono kon spreken.
De hoofdredacteur hoopte op een eerbetoon. Een boek waarmee hij kon laten zien hoe belangrijk hij voor de westerse popcultuur is geweest. Maar een week voor publicatie kwam The New York Times met het verhaal dat het oorlog is en dat Wenner zijn handen van het boek af trekt. Zijn eigen blad zal doen alsof het boek niet bestaat. Wenner in een verklaring: „Ik heb Joe mijn tijd gegeven in de hoop dat hij een genuanceerd portret zou schrijven. In plaats daarvan maakte hij een gebrekkig en smakeloos boek.”
Volgens de biograaf wist Wenner precies waar hij aan begon. Hagan kreeg toestemming om overal over te schrijven, ook over het feit dat Wenner decennialang in de kast zat als homoseksuele man terwijl hij getrouwd was. De recensies van Sticky Fingers zijn lovend, maar iedereen snapt waarom Wenner zich vernederd voelt. Het boek prijst Wenners werken, maar is vernietigend over zijn karakter: een verraderlijke slijmbal, die over mensen heenloopt als hij er beter van kan worden.
Geen undergroundblaadje
Rolling Stone was in de jaren zestig en zeventig het brandpunt van de Amerikaanse populaire cultuur, met popmuziek in het centrum, maar daaromheen ook ruimte voor film, televisie, politiek. Begonnen op de revolutionair begeesterde Berkeley universiteit en in hippiewijk Haight-Ashbury in San Francisco was Rolling Stone eerst het lijfblad van de tegencultuur, met rockmuziek als gangmaker voor de cultuurrevolutie.
Maar Wenner wilde geen undergroundblaadje. Hij was een „starfucker” die zijn fascinatie voor de sterren en de heersende klasse in een mainstream blad wilde vangen. Al snel omringde hij zich met rockroyalty. Vriendschap was een te groot woord, daarvoor was Wenner te grillig in zijn loyaliteit. Wenner en de sterren gebruikten elkaar om beroemder te worden en meer bladen of albums te verkopen. Zo voedde het blad de opkomende sterrencultuur, met Amerikaanse artiesten als de nieuwe wereldadel. Met een handige verwijzing naar Wenners leeftijdgenoot president Trump, schrijft Hagan: „De zonsverduistering van Donald Trump markeert de complete triomf van de sterrencultuur over alle aspecten van het Amerikaanse leven.”
Rolling Stone werd het podium van fotograaf Annie Leibowitz, die menig beeldbepalende cover maakte, en van grote schrijvers en journalisten. Hunter S. Thompson publiceerde in het blad zijn Fear and Loathing in Las Vegas. Tom Wolfe schreef een serie over astronauten, voorlopers van The Right Stuff. In de jaren zestig en zeventig bracht het blad belangrijke onderzoeksjournalistiek.
De idealistische jaren zestig werden begraven in veelbesproken verhalen over de excessen van de cultuurrevolutie: over het beruchte concert van The Rolling Stones in Altamont, waarbij een Hells Angel, door de band ingehuurd voor beveiliging, een bezoeker doodstak. Over de moorden van de hippiesekte van Charles Manson. Over de rellen tijdens de Democratische conventie in 1968.
10 spraakmakende covers van Rolling Stone:
David Bowie en Mick Jagger (die 31 keer op de cover stond).
John Lennon: bij zijn beroemde interview in 1971, en nadat hij was vermoord in 1980.
Meryl Streep en Marilyn Manson.
Nicole Kidman en Janet Jackson. Sterren gingen vaak uit de kleren voor Rolling Stone.
Dennis Rodman en Barack Obama.
Spiegels op tafel
Het boek geeft vooral een goed en aantrekkelijk beeld van de hedonistische jetset in de jaren zestig en zeventig. Het waren wilde tijden. Redacteuren kregen van Wenner als bonus envelopjes met cocaïne. Na een heidag van de redactie vroeg de hoteleigenaar zich af waarom alle spiegels van de wand waren gehaald en op tafel lagen.
De feesten die Wenner gaf, voerde hij bij de belastingen op als aftrekpost, als bedrijfskosten voor Rolling Stone. En terecht: gelokt door de vrije seks en gratis cocaïne kwamen de sterren, kunstenaars en politici naar zijn huis. Uit deze feesten haalde Wenner zijn interviews, roddels en tips voor onderzoeksverhalen.
Wenners Rolling Stone was instrumenteel in de overgang van rock als tegencultuur voor de opstandige jeugd naar een miljoenenindustrie, en van de artiesten van boheemse rebellen naar decadente miljonairs – supersterren die de jetset van de jaren zeventig vormden. Daarmee reflecteert Rolling Stone ook wat er met de protestgeneratie gebeurde, die later de babyboomers zijn gaan heten – „de rijkste en meest vrije generatie die ooit geleefd heeft”. Ze kwamen snel aan de macht, ze verdienden veel geld en uit de inboedel van de revolutionaire plannen namen ze vooral het individualisme en het hedonisme mee, de vrijheid om te feesten en te doen wat je zelf wilt. Ze waren „de generatie tussen de pil en aids”.
Witte traditionele rock
Wat de rol van Rolling Stone in de popmuziek betreft, geeft het boek een gemengd beeld. Dit was het eerste blad dat pop serieus beschouwde als belangrijke kunstvorm. Medewerkers als essayist Greil Marcus plaatsten popmuziek in de cultuurgeschiedenis en de literatuur. Rolling Stone stond open voor eerlijke popkritiek. Maar Jann Wenner had ook zijn entourage aan sterren die voorrang kregen en die niet negatief besproken mochten worden. Ook had hij een zwarte lijst van mensen die geen aandacht kregen, of altijd werden afgekamd. Wenner was meer geïnteresseerd in sterrendom dan in muziek.
Het blad bleef gericht op witte traditionele rock. Vernieuwende genres als disco, punk, hiphop, dance, grunge kregen nauwelijks ruimte. Dat was overigens niet helemaal uit conservatisme van de redactie: de covers met sterren uit andere genres werden slecht verkocht, dus koos Wenner steeds weer voor de grote witte rocksterren. Dat was wat de lezers wilden.
Het bestverkochte nummer van Rolling Stone (2,5 miljoen exemplaren) was dat over de moord op John Lennon in 1980, met de beroemde cover van Annie Leibowitz van Lennon die bloot opgekruld tegen zijn vrouw Yoko Ono aanligt. Wenner was sterk in in-memoriam-nummers. Door die nummers en door de oprichting van de Rock and Roll Hall of Fame, het pantheon van de popmuziek in Cleveland (Ohio), speelde Rolling Stone een rol in het klassiek worden van de popmuziek. Toen de popfans en de popsterren ouder werden, veranderde popmuziek van vluchtig en tijdgebonden in klassiek: het had de decennia overleefd en werd steeds opnieuw gespeeld en bestudeerd. Nieuw en jong waren niet langer de belangrijkste kwaliteiten in muziek. Vanaf begin jaren tachtig verloor Wenner zijn gevoel voor wat de jeugd bezighield. Maar in monumentenzorg bleef hij ijzersterk.
Grootste misser
De biograaf heeft minder interesse in de huidige positie van Rolling Stone, terwijl ook daar veel over te vertellen valt. In september werd bekend dat Wenner zijn blad gaat verkopen. Vorig jaar verkocht hij voor 40 miljoen dollar al 49 procent aan BandLab Technologies, een techbedrijf uit Singapore.
De verkoop lijkt het definitieve einde van een tijdperk. Niet dat de status van Rolling Stone voor het eerst begint te wankelen. Het blad was al jaren een symbool voor nieuwe, hippere concurrenten om zich tegen af te zetten. In de jaren tachtig en negentig was dat bijvoorbeeld tijdschrift Spin, dat sneller insprong op genres als hiphop, grunge en indie. Die rol is overgenomen door sites als Pitchfork. Verder heeft Rolling Stone, net als vele andere traditionele mediabedrijven, last van internet en versnipperd media-aanbod.
De grootste misser in de geschiedenis van het blad kwam in november 2014. Een groot artikel over een groepsverkrachting op de campus van de Universiteit van Virginia bleek vol fouten te zitten. Er was geen bewijs en het tijdschrift gaf toe dat het geen wederhoor had gepleegd, een journalistieke doodzonde. Het stuk, ‘A rape on campus’, werd in april 2015 teruggetrokken met een groot mea culpa. Er volgden drie rechtszaken en het blad moest, na schikkingen in twee rechtszaken, een schadevergoeding van 4,7 miljoen dollar betalen.
Toch is een Rolling Stone-cover ook voor de nieuwste generatie popsterren een teken dat je het echt gemaakt hebt. Op de meest recente editie staat rapper Cardi B (25), die onlangs met haar single ‘Bodak Yellow’ op nummer één kwam in de Amerikaanse Billboard Hot 100. Rolling Stone speelde geen rol in haar opkomst, de ex-stripper bereikte de top dankzij Instagram en reality-tv. Toch plaatste de Latina de cover op haar Instagram met een euforisch bijschrift: „Droom komt uit!!! De cover van ROLLING STONE!!!! WOW!!!”
ROLLING STONE IN DE VERKOOP
Hoofdredacteur en hoofd-eigenaar Jann Wenner (1946) richtte in 1967 het popblad Rolling Stone op met 7.500 dollar geleend geld. De gloriejaren lagen in de jaren zeventig, maar toen kwam de oplage niet boven de half miljoen uit. Met het recalcitrante hippie-imago wist het popblad ook geen grote adverteerders aan zich te binden.
In 1985 passeerde de betaalde oplage voor het eerst de miljoen exemplaren. Pas toen Wenner zich in de jaren tachtig meer liet leiden door marktonderzoek, en in een campagne de adverteerders duidelijk maakte dat de lezers geen meer hippies waren, maar rijke yuppies, stroomden de advertenties binnen.
Nu ligt de betaalde oplage van de Amerikaanse uitgave al zeker tien jaar stabiel op 1,5 miljoen exemplaren - het hoogste ooit. Dit zijn voor 95 procent abonnementen; de losse verkoop krimpt. Het blad zegt een bereik te hebben van 60 miljoen lezers, dankzij de website en de twaalf buitenlandse edities. De website bereikt volgens het bedrijf in de VS 18 miljoen unieke bezoekers per maand. Dat aantal zou in drie jaar tijd met 50 procent zijn gestegen. Omdat de uitgeverij Wenner Media een privébedrijf is, is niet bekend of het bedrijf winst of verlies maakt. Het bedrijf zou 300 werknemers hebben. Wenner droeg dit jaar de leiding over aan zijn zoon Gus Wenner (27).
In september maakte Wenner bekend zijn bedrijf te willen verkopen. Hij verkocht vorig jaar al de helft (49%) van de aandelen voor 40 miljoen dollar aan BandLab, een techbedrijf uit Singapore. Uit de verkoopfolder, in handen van Vanity Fair, geeft Wenner geen gunstig beeld van zijn bedrijf. Hij verwacht dat de omzet zal dalen van 46,3 miljoen in 2017 naar 10,9 miljoen in 2020. De advertentie-inkomsten uit print zouden teruglopen van 28,6 miljoen dollar in 2015 naar 10,9 miljoen dollar in 2020. Ter vergelijking: in 2006 was dat nog 221 miljoen dollar.
Uitgeverij Wenner Media had nog twee tijdschriften, het mannenblad Men’s Weekly (opgericht in 1992, oplage 1,2 miljoen) en het boulevardblad Us Weekly (gekocht in 1985, oplage 2 miljoen). Us Weekly verkocht Wenner in 2002 voor de helft aan Disney voor 40 miljoen dollar, om dat aandeel in 2006 weer terug te kopen voor 300 miljoen dollar. Hiervoor stak hij zich zwaar in de schulden.
Vorig jaar verkocht Wenner Us Weekly aan American Media (uitgever van The National Enquirer) voor 100 miljoen dollar. Dit voorjaar verkocht hij ook Men’s Journal, ook aan American, voor een onbekend bedrag. Zonder de twee zusterbladen is Wenner Media een stuk kleiner. Volgens kredietbeoordelaar Moody’s zorgde Us Weekly in boekjaar 2015-2016 voor 65 procent van de omzet van 330 miljoen dollar. Rolling Stone zorgde voor 27 procent en Men’s Journal voor 8 procent.
