Photographer of America s Underbelly Robert Frank 1924-2019 Photography

WASHINGTON (AFP).- Robert Frank, a trailblazing documentary photographer whose raw, piercing aesthetic placed him among the 20th century's greats, has died, according to his gallery. He was 94 years old.

The Swiss-born photographer rose to fame with the publication of his landmark book "The Americans," an unflinching look at US society that proved hugely influential.

A spokesperson from the Manhattan gallery Pace/MacGill told AFP that Frank died overnight of natural causes in Inverness, Nova Scotia.

His seminal book -- published in France in 1958 and in America one year later -- emerged out of a series of road trips across the United States with his family in the mid-1950s, a journey akin to those made by his friend and writer Jack Kerouac and others from the "Beat Generation."

Eschewing classic photographic techniques, Frank pioneered the snapshot, capturing telling vignettes in black and white as they presented themselves, exploring the realities of everyday people for whom the American Dream rang hollow.

He produced 28,000 images that were boiled down to 83 for the book that rewrote the rules of photojournalism.

As Kerouac wrote in the preface of the US edition, Frank "sucked a sad poem right out of America onto film."

At lunch counters and drive-in movie theaters, on Route 66 and at champagne get-togethers, his gritty, subjective style laid bare a wide range of emotions and relationships, notably racial, that were rarely found in the popular illustrated magazines of the time.

Praising Frank's "extraordinarily keen intellect," his gallerist and friend Peter MacGill said the artist "changed the way the world looks at America."

"Through the unvarnished, phenomenally capable eye of an immigrant, he saw us for what we are."

'Tired of romanticism'
Born on November 9, 1924 in Zurich, Switzerland, Frank grew up in a family of German Jewish industrialists, and became passionate about photography at the age of 12. He trained as a photo assistant in Zurich and Basel from 1940 to 1942.

After World War II, he moved to the United States, pursuing fashion and reporting photography for magazines that included Fortune, Life, Look and Harper's Bazaar.

He grew "tired of romanticism," and, armed with his gut and a pair of Leicas, Frank began recording scenes of daily life.

He developed a friendship with fellow photographer Walker Evans, whose Depression-era photos intrigued him.

But Frank pursued themes including alienation, mass culture and veiled violence with a spontaneity that stood in sharp contrast to Evans' carefully crafted work.

A Guggenheim fellowship gave him the opportunity to visit 48 US states, and he brought back frames of a weary, hard and divided country.

He also found beauty in the overlooked, photographing cars, diners and jukeboxes that went down in the iconography of American life.

And yet, "he never crossed over into celebrity," said photographer Nan Goldin. "He's famous because he made a mark. He collected the world."

Sick of goodbyes
As his reputation grew, Frank abruptly shifted into underground filmmaking, making several films, including "Pull My Daisy" (1959), based on Beat icon Neal Cassady, and a documentary about The Rolling Stones called "Cocksucker Blues" (1972).

After learning of his death, the legendary English rockers he chronicled dubbed him a "visionary," saying in a statement that Frank "was an incredible artist whose unique style broke the mold."

Frank returned to photography after tragedy struck his family with the death of his daughter Andrea in a 1974 plane crash.

He divorced his first wife and had two children. His son Pablo, who suffered from schizophrenia, killed himself in 1994.

In the meantime, Frank's work had "shifted from being about what I saw to what I felt," he told The Guardian. "I didn't believe in the beauty of a photograph anymore."

He began to create montages, write on his pictures and scratch the negatives.

Remarking on one of Frank's staged silver gelatin prints from 1978 -- called "Sick of Goodby's" for a phrase in it that is cursorily daubed on a mirror -- the late rocker Lou Reed said "the photos speak of an acceptance of things as they are."

"Robert Frank is a great democrat," Reed said. "We're all in these photos. Paint dripping from a mirror like blood."

"I'm sick of goodbyes. And aren't we all, but it's nice to see it said."

© Agence France-Presse

Robert Frank 1924-2019 - R.I.P

Robert Frank 1924-2019 - R.I.P

Robert Frank (94) fotografeerde dat ándere Amerika
Necrologie Met ‘The Americans’, volgens velen het beste fotoboek ooit, bracht Robert Frank de keerzijde van de Amerikaanse droom in beeld. Hij zou er generaties beeldmakers mee beïnvloeden.

Rianne van Dijck
10 september 2019 om 15:34

Robert Frank tijdens een opening van een expositie met zijn foto’s in New York in 2016.
Foto Dave Allocca/Starpix/REX 

Het Amerika zoals de Amerikanen dat liever zelf niet zagen. Het was alsof Robert Frank (Zürich, 1924), die maandag in het Canadese Inverness (Nova Scotia) op 94-jarige leeftijd overleed, met zijn foto’s eind jaren vijftig een open zenuw had geraakt. The Americans, dat wordt gezien als een van de meest invloedrijke fotoboeken ooit, verscheen in 1958 eerst in Frankrijk als Les Américains, omdat geen enkele Amerikaanse uitgeverij het zag zitten. Te donker, te rauw, te somber. Toen Grove Press het een jaar later toch aandurfde – met een voorwoord van Jack Kerouac die net On the Road had geschreven – was de ontvangst slecht. Anti-Amerikaans, zo brieste men, en anti-fotografie bovendien. „Nutteloze onscherpte, te korrelig, slordig”, zo oordeelde de criticus van het tijdschrift Practical Photography verbolgen.

De voor de nazi’s gevluchte Frank was 31 toen hij met een beurs van de Guggenheim Foundation negen maanden door Amerika trok. Uit de 28.000 zwart-witbeelden die hij schoot, selecteerde hij er uiteindelijk 83 voor zijn boek. Grafkruizen in Nebraska – ‘Remember your loved ones, 69 cents’; een wirwar van mensen die zich met een wezenloze blik op straat voortsnellen; notabelen met hun hoge hoeden en zuinige mondjes. En natuurlijk dat beroemde beeld van zwarte en witte mensen in de bus (Trolley, New Orleans), dat zo pijnlijk de rassenscheiding in de zuidelijke staten liet zien. In een tijd dat het land vooral wilde bouwen aan de Amerikaanse droom was er weinig animo voor die sombere outsider die vooral oog leek te hebben voor dat ándere Amerika; dat van de armoede, de eenzaamheid, het racisme, de keerzijde van het toenemende consumentisme.

The Rolling Stones
Ondanks dat het boek zich al snel ontwikkelde van culthit tot breed succes, wendde Frank zich af van de fotografie en werd filmmaker. Pull My Daisy (1959), met Beat Generation-schrijvers Kerouac en Allen Ginsberg, werd slechts binnen een kleine kring een hit. Cocksucker Blues (1972), een fly-on-the wall documentaire over de Amerikaanse tour van The Rolling Stones, werd door de band zelf verboden. Het op deze ongekuiste manier in beeld brengen van hun uitspattingen – seks en drugs – bleek zelfs voor de losgeslagen Stones iets te veel van het goede.

Archieffoto van tentoonstelling met werk van Robert Frank.
Foto Bryan Thomas / Getty

Frank zou in totaal zo’n 25 films maken, voornamelijk kleine, persoonlijke producties. Toen hij de fotografie weer oppakte, experimenteerde hij met bewerkte en bekraste foto’s. Sick of Goodby’s (1978), met vette verfletters op een spiegel geschreven, was een reactie op de dood van zijn twintig-jarige dochter Andrea. Zijn zoon Pablo, die aan schizofrenie leed, pleegde in 1994 zelfmoord.

De rauwe, poëtisch stijl van Frank, die bekendstond als een stuurse, getroebleerde kunstenaar, heeft generaties beeldmakers beïnvloed. Nan Goldin, Jim Jarmusch, Lee Friedlander, allemaal vonden ze inspiratie in de ongefilterde manier waarop hij het leven in beeld bracht. In Leaving Home, Coming Home, een documentaire over hem uit 2005, zegt Frank daar zelf over: „Het is geen mooi leven, het is geen zoet leven maar het is het echte leven.”