Quantcast
Channel: Bouilla Baise Work in progress
Viewing all 1008 articles
Browse latest View live

The Sultan of Yogyakarta on his Throne Your Personal Guide to the Zutphen BookMarket 2018 Photography

$
0
0

Amsterdam : Van Oorschot; Ongepag. ([106] p.), 33 cm

Dutch Surrealism Retrospective Emiel van Moerkerken Photography




F. Bordewijk - Bint, roman van een zender - Utrecht, De Gemeenschap, 1934 - 134 pp. - papieren omslag - 14 x 20,2 cm.









Times Editions (1987), Unknown Binding, 120 pages

Demmeni's work provides a comprehensive record of the Indonesian islands at the turn of the century, unmatched in its singular insights into that era's peoples, cultures and natural features. This volume celebrates the wonders of the Indonesian archipelago and its cultures. This book has been designed to enable readers to accompany Demmeni vicariously on an eye-opening expedition through some of the world's most fabled lands.

"Jean Demmeni (1866-1939) born in Padang Panjang(West-Sumatra) son of aFrench father and an Indo-European mother. His father served in the DE Indies Army in the 1870s during the Atjeh wars. Jean served also as non-commissioned officer who entered the D.E. Indian Army in 1888; later he was transferred to the Topographical Service. In 1896-97, and 1898-1900 he accompanied the expeditions of Nieuwenhuis to Borneo, in 1908 he took part in a topographical survey of Krakatau Island, and was the first to reach the summit; in 1909-11 he was a member of the Exploration in Dutch N. New Guinea, mainly as photographer and mentor of the Dyak coolies. Employed by the Topographical Service at Batavia, 1911-20; when pensioned off in the latter year, he continued work in the Central Office of Dactyloscopy."


127. De Sultan van Djokjakarta op zijn troon. Java.

Antique school board of The Sultan of Yogyakarta on his throne.Taken c.1895 and published between 1912 and 1914 in Holland.

The Sultan of Yogyakarta was 70 years old when Demmeni took his portrait. For the occasion he donned full regalia including ear-coverings of images of Hindu gods. The string around his neck he was a descendant of the Brahmins.

This photograph depicting the Dutch East Indies was originally published as part of an information series for school children. It consisted of 170 educational prints and covered a diverse range of subjects, separated into two parts: numbers 1-150 depicted places and people in the Dutch East Indies and numbers 151-170 depicted places and people in the Dutch West Indies. The first 150 photographs of the collection are attributed to the photographer Jean Demmeni (1866-1939), whose pictures provided the Dutch public with some of the first photographic depictions of the colonies that they had read so much about. Demmeni was born in Padang Panjang in West Sumatra, the son of a native woman of the island of Madura and a Frenchman who had left his country to join the Dutch East Indies Army. Demmeni followed in his fatherʹs footsteps and, after technical training in Holland, entered the Third Infantry Regiment in 1887. He was seconded to the topographic unit of the armed forces and in 1894 was assigned as the official photographer to an expedition to Borneo led by Dr. A.W. Nieuwenhuis. Demmeni was then employed by the Topographical Service at Batavia from 1911 until 1920, after which he worked as a photographer at the Central Office of Dactyloscopy. In the biography of Jean Demmeni Indonesia: Image s of the Past (Singapore: 1987), Leo Haks described him as ʹone of the first photographersʹ to capture the islands of the Indonesian archipelago, and called his work a ‘vital contribution to Indonesian history and the art of photography’ which ʹprovides a comprehensive record of the Indonesian islands at the turn of the century, unmatched in its singular insightsʹ. This selection of photographs shows interesting details around the expansion of industries such as tobacco (a lucrative export) in the area, and the local processes of production. The group also records the religious influences in the region, showing Islamic and Christian presences in local communities. Islam had been established in Indonesia since the fourteenth century, and colonial European settlers had ushered in a new phase of Christian proselytising around the Pacific Ocean – one which was frequently characterised by notorious insensitivity towards the indigenous population. However, these photographs demonstrate the more tolerant educational interest being taken at the beginning of the twentieth century.
Nederlands-Indië in foto's, 1860-1940
Photography in the Dutch East Indies

The commercial photographers who started working in the Dutch East Indies from 1845 led a nomadic existence. They would set up a studio in a large town or hotel or at the home of an acquaintance, advertise in the local paper and take a photograph of anybody who had money to spare for that purpose. After a couple of weeks or months when the market had become saturated, they moved on to the next town. Among these pioneers were the two young Englishmen Walter Bentley Woodbury and James Page. From 1857 to 1908 Woodbury & Page was a leading firm in the photography sector in the Dutch East Indies.

Primarily, the commercial photographers took portraits of people, more particularly of prominent individuals. In addition, they sold topographic photos, i.e. pictures of important buildings, streets, volcanoes or agricultural enterprises. Pictures of the various population types in the colony also formed part of their repertoire. The topographic photos were chiefly sold as ‘souvenirs’.

During the last decades of the nineteenth century, the photographers’ wanderings came to an end. At that time, every large town had one or more permanently established photographers. The Surabayan photographers Onnes Kurkdjian  and Herman Salzwedel and the Javan, Kassian Céphas (who worked in Yogyakarta) were famous names at the time.

The heyday of commercial photography was over by the beginning of the twentieth century and the role it played in forming an image of the Dutch East Indies diminished noticeably. There were two reasons for this. The introduction of the picture postcard brought an end to the market for topographic photos. And then, thanks to the many technical improvements, photography had essentially become the domain of amateurs: now everybody could make his or her own ‘souvenirs’.





Exile on Main Street The Rolling Stones Layout Design John Van Hamersveld and Norman Sheef Concept and Photos Robert Frank Photography




“ERWIN” strip- en boekantiquariaat




Antiquariaat  MATTHYS DE JONGH


Restaurant Sultani te Zutphen





From Tandjong Priok Indonesia to Rotterdam VV Route-Atlas van de Rotterdamsche Lloyd

$
0
0

Route-Atlas van de Rotterdamsche Lloyd. Tweede druk. [second edn.].
JONGH, G.J.J. DE (compiler),

S.L.[Rotterdam], Rotterdamsche Lloyd, 1925. Oblong 8°. Orig. clothbacked boards. Frontside with title in bold white type and company's-dutch national flag in colour, illustration in white colour of a ship in centre of lower outer boards. Table of contents printed on verso of ti.-p., 32pp., incl. 24 coloured route-maps, where applicable with legenda, printed on page 4-27; plan of connections between R.L. Head-office and docks of vessels with Rotterdam railway-stations on page 3(recte of page 4), table of company's fleet incl. technical data on page 28, R.L. table of distances in Sea-miles (1825 metre) on page 29, table of distances to be kept by individual passenger [s] on p. 30, name-list of ship's crew and personal notes on p. 31/31 (left blank). Rotterdam Lloyd Route-atlas Rotterdam harbour - Tandjong Priok (Batavia) v.v. First two lines of passenger's private table of distances, weather conditions and daily distances in miles left blank except first three lines, vessels's name "Kota Gede" noted down in pencil at head of form, date of departure from Batavia harbour Tandjong Priok 10/1, 1947, passenger's name indicipherable.


























Vind je een boek in Deventer niet Vergeet het dan maar Boekenmarkt 5 augustus 2018

$
0
0

Vind je een boek in Deventer niet, vergeet het dan maar
30ste Deventer Boekenmarkt Tegen alle boekentrends in blijft de Deventer Boekenmarkt, die zondag begint, een succes. Vier antiquaren vertellen over hun vak, en over de markt.

Nynke van Verschuer
3 augustus 2018


Met 878 kramen is de Deventer Boekenmarkt uitgegroeid tot de grootste van Europa.
Foto Gerard Dubois

‘Om half zes ’s ochtends staan we met het hele volk van boekhandelaren in de file om het centrum van Deventer binnen te rijden. De organisatie van de boekenmarkt is nogal streng, om stipt zes uur mogen we de markt oprijden. In het eerste ochtendlicht, als de nevel nog boven de IJssel hangt, bouwen we op.”

Henk Molenaar is een veteraan van de Deventer Boekenmarkt, die zondag voor de dertigste keer wordt gehouden. Doorgaans staat hij op de boekenmarkt op het Amsterdamse Spui. Als ik hem daar vraag of hij ook naar Deventer gaat („Ja, hoezo? Wou je soms meerijden?”) vertelt hij: „Het is de plek waar een keer per jaar alle boekhandelaren uit het land samenkomen. Het is ook zoiets als het einde van het boekenjaar – na Deventer gaan velen van ons met vakantie.”

Met 878 kramen die samen ruim zes kilometer beslaan, eerst kronkelend door het middeleeuwse centrum, dan ellenlang langs de oevers van de IJssel, is de Deventer Boekenmarkt sinds 1988 uitgegroeid tot de grootste van Europa. De gemeente Deventer had er ooit een prozaïsch motief voor: de kade langs de IJssel was verlaagd en er was een boulevard voor voetgangers aangelegd. Daar moest dan ook eens wat gebeuren, vond de gemeente.

Buitenlandse bestellingen
Hein te Driele was in 1988 medewerker in de stadsbibliotheek en stond aan de wieg van de Boekenmarkt. Nu is hij directeur van de VVV Deventer en is in die hoedanigheid nog altijd verantwoordelijk voor de organisatie. Boeken zitten in het DNA van de stad, vertelt hij aan een tafeltje in lokale boekwinkel Praamstra. In 1477, daags na Gutenbergs uitvinding, ontstond in Deventer een levendige boekdrukindustrie. In 1560 werd de Athenaeumbibliotheek gesticht, de oudste stadsbibliotheek van het land. En al eeuwen daarvoor werd er gestudeerd en geschreven en overgeschreven, onder meer op de Latijnse School waar zowel Geert Grote als Erasmus leerling was. „Nu zitten de meeste uitgevers in de Randstad”, constateert Te Driele, „maar de Donald Duck wordt nog altijd hier gedrukt.”

Met al jaren een bezoekersaantal van ongeveer 120.000 blijft de Deventer Boekenmarkt een constant succes, tegen alle boekentrends in. De gehele boekenmarkt krimpt al jaren, en veel antiquaren kunnen niet meer de omzet halen die de stijgende huurprijzen in de steden vereisen. Tegelijkertijd wordt online goed zaken gedaan in tweedehandsboeken. Het aantal kopers en verkopers op sites als boekwinkeltjes.nl neemt al jaren gestaag toe. Te Driele beaamt: „Het vak is enorm veranderd. Je kunt niet langer in je winkel met een stofjas aan naast een kacheltje gaan zitten wachten op klandizie.”

In de meeste steden is het aantal antiquariaten in de afgelopen jaren gedecimeerd. Groningen bijvoorbeeld, had er tot een paar jaar geleden elf, nu zijn het er nog drie.

Dat betekent niet in alle gevallen dat ze zijn verdwenen. Stefan Ruiters, van JOOT boeken (afkorting van Just out of time), moest in 2014 zijn winkel aan de Amsterdamse Hartenstraat sluiten omdat de kosten de pan uit rezen. Nu heeft hij zijn collectie verplaatst naar een pand in Amsterdam Geuzenveld. Op afspraak kan je de boeken komen bekijken, maar 90 procent van zijn omzet maakt hij via internet. Een groot deel van zijn bestellingen komt uit het buitenland. Er is in Geuzenveld ook nooit eens iemand die zomaar aanbelt, vertelt Ruiters. „Of ja, een keer belde een man aan om te vragen of ik zijn paspoort voor hem kon kopiëren. Mensen hier kennen het vak van boekhandelaar helemaal niet. Ze denken dat ik boekhouder ben. Wat letterlijk gezien ook wel klopt.”

Foto Gerard Dubois

9,60 euro
Ruiters is niet rouwig om zijn verhuizing: „Ik hoef niet meer iedere dag fysiek aanwezig te zijn. Ik kan autonoom mijn tijd indelen en heb de vrijheid terug waarvoor ik ooit het boekenvak heb gekozen.”

Onlinebestellingen lopen soms via een eigen site of e-mail, maar overwegend via platforms als boekwinkeltjes.nl of Abebooks. Bij boekwinkeltjes.nl zijn zo’n 7200 verkopers aangesloten, vooral particulieren maar ook ongeveer 500 antiquaren, en er staan 6,9 miljoen boeken te koop. Het gemiddelde boek wordt voor 9,60 euro aangeboden, en dagelijks worden er zo’n 1500 boeken via boekwinkeltjes.nl verkocht.

Er zijn ook enkele antiquaren die het nog uitstekend kunnen rooien in de binnenstad, zoals Aleph in Utrecht en Isis in Groningen. Zij profiteren van hun centrale ligging en van studenten – vooral buitenlandse studenten, die beduidend fanatiekere boekenkopers zijn dan de Nederlandse volgens Jan van Hassel, die samen met zijn compagnon Paul van den Hoven Aleph runt. Aleph maakt ongeveer 25 procent van de omzet online.


In Groningen vertellen Lyseth Belt en Theo Butterhof van antiquariaat Isis hoe belangrijk het contact met de klanten voor hen is. Butterhof: „De jonge generatie is ontzettend open en vraagt makkelijk om advies. Dan komen ze bijvoorbeeld binnen en zijn ze op zoek naar iets over zingeving. Ik adviseer dan vaak Camus of Sartre.” Belt: „Ik ga dan altijd eerst even in gesprek en probeer te peilen wat goed bij ze zou passen. Ik vind het ook geweldig om te zien wat de trends zijn: de Russische literatuur is weer in zwang en ook marxistische denkers zijn opnieuw populair.”

De helft van de boeken verkoopt Isis inmiddels online. Maar dat betekent ook niet alleen maar koele zakelijke transacties: „Vaak komen mensen die online iets hebben besteld langs als ze in de buurt zijn. Laatst hadden we nog mensen uit Italië.”

„Het internet maakt het makkelijker om een koper te vinden voor een of ander obscuur boek”, erkent Jan van Hassel. „Maar uiteindelijk heeft het ons vak veel moeilijker gemaakt. Vroeger hanteerde je bepaalde prijzen omdat je wist wat iets waard was. Nu is de markt zo doorzichtig dat iedereen steeds onder elkaars prijzen duikt, en je alles voor een minimum moet aanbieden.”

Afgenomen kwaliteit
Op de Deventer Boekenmarkt is het tegenwoordig vooral goed zakendoen in literatuur, thrillers, fantasy en strips. „De kwaliteit in Deventer is wel wat afgenomen”, vinden Belt en Butterhof. „In het begin waren er nog veel bijzondere boeken te vinden, nu overheersen de goedkopere paperbacks.” Meer ramsj, minder kwaliteit. Toch is de stemming overwegend positief. Van Hassel: „Deventer is al dertig jaar een ontzettend goede markt. Een paar jaar geleden was er enige omzetdaling, en ook wat vergrijzing, maar nu is de omzet weer op peil en er komen veel jonge mensen.” Volgens een onderzoek van de provincie Overijssel uit 2017 is bijna eenderde van de bezoekers onder de 35.

De omzet op de Deventer Boekenmarkt is veel hoger dan op elke andere markt, volgens de antiquaren. „De gretigheid waarmee in Deventer nog wordt gekocht is ongekend”, zegt Stefan Ruiters. Molenaar: „Mensen komen met rolkoffertjes om in te slaan. Ik noem het de magie van Deventer. NS zet extra lange treinen in vanuit Amsterdam, er komen mensen uit het hele land, uit Duitsland zelfs. Oost en west treft elkaar in Deventer. Misschien zit het ’m daarin.”

Behalve de grootinkoper is er ook nog een ander bekend Deventer fenomeen: de verzamelaar, die er ’s ochtends al om half acht bij is, met een lijstje in de hand om de laatst ontbrekende boeken over elk denkbaar onderwerp te vinden. „Ik herken hem al van verre, en begin al met mijn hoofd te schudden: nee, nee, ook dit jaar hebben we niets over kanaries”, zegt Molenaar.

Op de vraag of de Boekenmarkt over dertig jaar nog steeds bestaat, antwoordt Te Driele: „Ha, ik ga volgend jaar met pensioen, dus zonder mij. Maar als we gastvrij blijven opereren kunnen we zo nog dertig jaar door. En als er over een paar jaar geen animo meer voor de boekenmarkt is, dan zijn wij ook niet te beroerd de stekker er rigoureus uit te trekken. Maar als we moeten stoppen omdat boeken geen rol meer spelen in de maatschappij, dan is dat niet een wereld waarin ik zou willen leven.”


ALEPH - UTRECHT

Antiquariaat Aleph begon als boekenkraam aan de Oude Gracht. Sinds 1986 zit het aan de Vismarkt in Utrecht. Naast een groot assortiment literatuur, geschiedenis en filosofie is Aleph gespecialiseerd in kunst en architectuur.

Van Hassel en Van den Hoven zetten rond de millenniumwisseling hun boekencollectie op internet. Nu halen zij ongeveer een kwart van de omzet uit online verkoop. Het grootste deel gaat over de toonbank, en de winkel blijft een ontmoetingsplek, zowel overdag als ’s avonds: iedere maand organiseren ze een concert. Dan gaan de boekenkasten aan de kant.

Aleph heeft de Deventer Boekenmarkt nog nooit overgeslagen.


ISIS - GRONINGEN

Lyseth Belt en Theo Butterhof runnen sinds 1984 Antiquariaat Isis in de Folkingestraat in Groningen. Als student begon Butterhof met een anarchistisch boekhandeltje. Later gingen Belt en hij met een bakfiets vol boeken markten af. Inmiddels is Isis gespecialiseerd in filosofie en aanverwante disciplines.

Belt en Butterhof waren zich al vroeg bewust van de mogelijkheden van het internet en begonnen in de jaren 90 met een eigen site. Nu komt grofweg de helft van hun klandizie via internet – het merendeel daarvan is dan weer internationaal. Hun collectie omvat 50.000 boeken, waarvan de helft in een loods staat. Sinds 1989 hebben Belt en Butterhof ook een kraam op de Deventer Boekenmarkt.


JUST OUT OF TIME - AMSTERDAM

Boekhandel JOOT, Just out of Time, was van 2001 tot 2014 gevestigd in de Hartenstraat van Amsterdam, maar door stijgende huurprijzen in de binnenstad werd eigenaar Stefan Ruiters gedwongen om zijn winkel op te geven. Nu opereert JOOT vanuit Amsterdam Geuzenveld.

JOOT is gespecialiseerd in kunst, architectuur, fotografie en design. Bijna de gehele omzet komt nu uit onlinebestellingen, waarvan ca. 70 procent uit het buitenland. Stefan Ruiters staat dit jaar pas voor de tweede keer op de boekenmarkt in Deventer – een plek, zegt hij, „waar je al je scepsis over het boekenvak even vergeet”.


MOLENAAR - WARDER

Henk Molenaar handelt sinds een jaar of 35 in boeken. Hij staat uitsluitend op markten, en was 27 jaar geleden een van de oprichters van de Boekenmarkt op het Spui in Amsterdam, waar hij nog steeds iedere vrijdag is. In Deventer komt hij al 25 jaar, op zijn plek aan de IJssel. Hij runt de kraam daar met zijn nichtje Kitty.

Aan digitale verkoop doet Molenaar niet, daarvoor is hem het contact met de klanten te lief. Molenaar heeft een uitgebreide collectie literatuur, kunst, politieke- en menswetenschappen.


















From the Women in Paris via Kuwait to the Peoples of the Omo Valley Your Personal Guide to the Deventer BookMarket 2018 Photography

$
0
0





Brochure Zeebad Vlissingen, tekst in Nederlands, English, French en German
Eigen beheer, Vlissingen
1934 1e druk geniet; 8vo Oblong Boekgrootte tot 247 mm Oblong 12pp


Amsterdam : Querido; 192 p, 28 cm

Amsterdam : Querido; 192 p, 28 cm

Amsterdam : Querido; 192 p, 28 cm


M.L.A. Bruggeman - (Van Dorps eerste album) Indische tuinbloemen: bewerkt naar het Indische tuinboek van M L A Bruggeman, assistent hortulanus aan 's lands plantentuin te Buitenzorg - Semarang, Soerabaia, Bandoeng, Malang, N.V. G.C.T. van Dorp & Co, 1940 - 104 pp. - halflinnen band - 32,5 x 24,5 cm.


Ethiopia: Peoples of the Omo Valley
Auteur: Hans Silvester
Uitgever: Thames & Hudson
Uitgavedatum: 2007
ISBN: 9780500543351
On the borders of Ethiopia, Kenya and Sudan, the lower Omo Valley is a lost world. Far from any city and with a cruel climate, this land remains one of the wildest in Africa. This two volume set is a chronicle of the Omo Valley's excruciatingly hard way of life, focusing on the fifteen or so tribes who have lived there since time immemorial.


Cas Oorthuys - Het laatste jaar 1944-45- 104 pp met foto's + 6 pp met tekst - Eerste druk.

See also
Het Beste Fotoboek Cas Oorthuys 1/100 Dutch Photographic Publications from the Wingender Collection Nederlands Fotomuseum Rotterdam


See also

The First the One the Only Panini Mexico 70 FIFA 1970 World Cup sticker album the Becher Approach Photography




“We must remember that in the brutality of battle another such apocalypse is always just around the corner.” —Sebastião Salgado

In January and February 1991, as the United States-led coalition drove Iraqi forces out of Kuwait, Saddam Hussein’s troops retaliated with an inferno. At some 700 oil wells and an unspecified number of oil-filled low-lying areas they ignited vast, raging fires, creating one of the worst environmental disasters in living memory.

As the desperate efforts to contain and extinguish the conflagration progressed, Sebastião Salgado traveled to Kuwait to witness the crisis firsthand. The conditions were excruciating. The heat was so vicious that Salgado’s smallest lens warped. A journalist and another photographer were killed when a slick ignited as they crossed it. Sticking close to the firefighters, and with characteristic sensitivity to both human and environmental impact, Salgado captured the terrifying scale of this “huge theater the size of the planet”: the ravaged landscape; the sweltering temperatures; the air choking on charred sand and soot; the blistered remains of camels; the sand still littered with cluster bombs; and the flames and smoke soaring to the skies, blocking out the sunlight, dwarfing the oil-coated firefighters.

Salgado’s epic pictures first appeared in the New York Times Magazine in June 1991 and were subsequently awarded the Oskar Barnack Award, recognizing outstanding images on the relationship between man and the environment. Kuwait: A Desert on Fire is the first monograph of this astonishing series. Like Genesis, Exodus, and The Children, it is as much a major document of modern history as an extraordinary body of photographic work.



Willem Frederik Hermans - Mandarijnen op Zwavelzuur en Mandarijnen op Zwavelzuur, Supplement - De Mandarijnenpers Parijs 1983, 280 +108 blz.
Ingebonden softcover, 26,5 x 24,5 x2 cm





Wereldreis in foto’s 1–4 Ed van der Elsken
Publisher: Coöperatieve Condensfabriek Friesland, Leeuwarden
Year of publication: 1967-1968
Binding: perfect binding
Size: 250x250mm
Number of pages: 52
Number of illustrations: 57 bl&wh (vol1); 45 bl&wh (vol 2); 55 bl&wh (vol 3); 51 bl&wh (vol 4)
Type of illustrations: company profile; documentary photography
Printer: Meijer Offset, Wormerveer
Type of reproduction: offset
Photography: Ed van der Elsken
Design: Ed van der Elsken
Text: E. van der Elsken; J.A. van Dongen (editing)
Type: promotional publication
Collection: Jan Wingender, Leusden/the Netherlands Fotomuseum, Rotterdam

Not everyone lends him/herself to working in a team or on assignment; Ed van der Elsken (1925- 1990) kept control over the composition of company photo books. He was a loner who loathed the making of reportages for a company profile; he did not do that sort of thing. He preferred making loose travel reportages for a movie or documentary photo book, whether it is a monograph or a promotional publication concerning the dairy industry, such as Gouden Banden [Golden Ties] (1963) and Wereldreis in foto’s [World Travel in Photos] (1968) was all the same to him. Typical of Van der Elsken was that he managed to achieve the corporate world to finance his projects. Wereldreis in foto’s, in 4 parts, appeared at various times. Part 1 is released in March 1967, part 4 as a New Year's gift for 1968. The company itself is not presented. The series of four photo booklets is a prototype of a company photo book in which social documentary (from Sweet Life, 1966) is included that does not directly refer to the company. The books contain grainy street photography in foreign markets of the milk factory.





 "David Bailey – Bailey NW1," Book 1982




Women in Paris 1954 Nico Jesse Andre Maurois Leica fotografie No 1 - 1955 Photography




Events of the Self: Portraiture and Social Identity: Contemporary African Photography from the Walther Collection
Okwui Enwezor (ed.); Gabriele Conrath-Scholl
ISBN 10: 3869301570 / ISBN 13: 9783869301570
Published by [Burlafingen] : Walther Collection ; Gottingen : Steidl, 2010
445 pages : illustrations (some colour), portraits ; 33 cm. Text in English with German translation.






Views & Reviews A Bohemian Family Vacation Easter and Oak Trees Bertien van Manen Photography

$
0
0

Photo Booth
A Bohemian Family Vacation
By Genevieve FussellDecember 9, 2013


“Easter and Oak Trees,” the earliest work of the Dutch photographer Bertien van Manen, is more like a family album than a formal book of photography. The project unveils a collection of previously unpublished photographs—a rich and intimate record of unguarded familial moments captured by a young mother and nascent photographer.

Van Manen did not yet consider herself a professional photographer when she took the images during family vacations in den Eikenhorst, a region of the Netherlands whose name means “nest of oak trees,” in the nineteen-seventies. Her children frolic about the countryside, uninhibited, often nude, smoking fake cigarettes (made from kitchen herbs), and drinking out of beer bottles filled with water—a bohemian family portrait that van Manen recognizes would raise eyebrows if made in today’s politically correct culture.

The project was suggested by van Manen’s son, the subject of many of the images, when van Manen was asked, in 2011, to contribute to the Unseen Photo Fair, in Amsterdam. Together, the family set about culling her archive for the photos that would become “Easter and Oak Trees.” Blue dots and handwritten marks suggest van Manen’s editing of the images, many of them contact prints that bear the dust marks and scratches of a quick test print. Not originally intended for public exhibition, they possess the looseness and spontaneity that would eventually become the hallmark of van Manen’s oeuvre.

“Easter and Oak Trees” is published by Mack Books, and is also available as an e-book.

Genevieve Fussell is a senior photo editor at The New Yorker.


Je kunt de zomer ruiken
Rosan Hollak
30 april 2013

KIJKEN // FOTOBOEK BERTIEN VAN MANEN EASTER AND OAK TREES 112 p, 89 foto’s. Hardcover. €30.0 0 Bestellen bij mackbooks.co.uk ****

Lekker, met blote voeten in het zand in een chaos van broeken, sokken en handdoeken en de haren nog druipend van het water. Zo’n foto vertelt in één keer een heel verhaal: een dag die is begonnen met stripboeken lezen in bed, gevolgd door boterhammen met pindakaas op de bank en eindigt met een spelletje aan tafel en dan met verbrande schouders naar bed. Een zomer vol kleine details. Precies dat heeft Bertien van Manen vastgelegd in haar fotoboek Easter and Oak Trees. Op aanraden van haar kinderen ging Van Manen door haar archief en verzamelde de beelden die ze in de jaren zeventig maakte van de familievakanties in Den Eikenhorst. Het resultaat is een mooi vormgegeven boekje waarin verschillende zwart-witbeelden op speelse wijze, op zowel dun als dikker glanspapier, zijn afgedrukt.

De vrije familieopnames van Van Manen tonen een opvallende gelijkenis met het werk van de Amerikaanse fotografe Sally Mann. Voor Immediate Family (1992) legde Mann in de jaren tachtig eveneens haar eigen kinderen vast, naakt en vrij en soms uitdagend poserend. Een van haar bekendste foto is het beeld van dochter Jessie die half naakt poseert met een nepsigaret tussen haar vingers. In Easter and Oak Trees staat zoon Joris uidagend, met peuk in zijn mond. Het is duidelijk een spel, maar wel met een knipoog naar het volwassen leven. Mann raakte destijds in de problemen met haar foto’s. Door conservatief-christelijke groeperingen werd zij beschuldigd van ‘kinderporno’ en ‘exploitatie’. Een onzinnige aantijging voor een moeder die het vrije buitenleven van haar kinderen vastlegt. Ook voor Van Manen gaat dit niet op. Integendeel. Wat ze heeft vastgelegd, is de vrijheid en intimiteit van het gezinsleven. En in tegenstelling tot Mann, die haar kinderen liet poseren voor een negentiende-eeuwse camera, zijn de foto’s van Van Manen duidelijk snel tussen al het lachen, springen en luieren door genomen. Het resultaat is losser, soms rommeliger, maar ook directer. Je kunt de zomer bijna ruiken.

LANDGOED IN ESCH WORDT RIJKSMONUMENT
Kuieren door verrassende natuur Den Eikenhorst

OP DE FOTO: Beeld van het hoofdgebouw op landgoed Den Eikenhorst in Esch. In de woning woont architect Hubert-Jan Henket.

De gemeenteraad van Haaren heeft in oktober van dit jaar een positief advies gegeven over het voorstel om landgoed Den Eikenhorst in Esch en bijbehorende gebouwen (onder meer hoofdgebouw, koetshuis en portierswoning) aan te wijzen als beschermd rijksmonument. Het ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschappen moet hierover volgens de gemeente nog een definitieve beslissing nemen, maar een bezoek aan het reservaat maakt duidelijk dat de status van rijksmonument past bij de grandeur en uitstraling van het in Engelse landschapsstijl ingerichte landgoed. Een impressie van een prachtig reservaat met een verrassende natuur.

Het is vandaag (donderdag 11 december – red.) niet echt een uitgelezen dag om een fikse wandeling te maken door de natuur van landgoed Den Eikenhorst. De lucht is grijs getint en oogt somber, het is koud en de regen komt zo nu en dan met bakken uit de lucht. IVN-gids Peet van der Horst uit Esch maalt er niet om en toont tijdens de privé-rondleiding de mooiste plekjes van het landgoed, dat eigendom is van Brabants Landschap. Den Eikenhorst is vrij toegankelijk op paden en wegen, maar de directe omgeving van het statige herenhuis dat door de bekende architect Hubert-Jan Henket gehuurd wordt van de eigenaar is niet opengesteld voor het publiek.

Door het landgoed is een rode route van twee kilometer uitgezet, waar wandelaars kunnen kuieren over prachtige paden en laantjes die omgeven zijn door uiteenlopende bomen. De karakteristieke slangvormige vijverpartijen, die op natuurlijk meanderende riviertjes lijken, zijn vanuit de woning goed zichtbaar. Het landgoed van monumentale leeftijd bevat verder onder meer ook inlandse eiken, beuken, tamme kastanjebomen, majestueuze en soms exotische solitaire bomen en romantische doorkijkjes op weiden.

,,Als ik hier vroeger liep en die rode stippen op de bomen zag, dacht ik altijd: ach nee hè, ze gaan die mooie boom toch niet omhakken. Later kwam ik erachter dat die stippen dienen als leidraad voor de wandelaar”, lacht Van der Horst, die aangeeft dat het 28 hectaren grote landgoed een van de gaafste voorbeelden en best bewaarde Engelse landschapsparken in Noord-Brabant is.

OP DE FOTO: De karakteristieke slangvormige vijverpartijen hebben veel weg van natuurlijk meanderende riviertjes.

TUINARCHITECT
Bij de aanleg van de tuin en het park (rond midden negentiende eeuw) rondom het landhuis heeft de tuinarchitect, waarschijnlijk Louis Paul Zocher, zich laten inspireren door Engelse en Nederlandse landschapsschilders, waaronder Constable, Turner en Rembrandt.
,,Dit landgoed doet niet onder voor het bekende ’s-Graveland (waar het hoofdkantoor van de Vereniging Natuurmonumenten gevestigd is – red.). Zocher plantte hier veel inheemse bomen op grond die voorheen als bouwland in gebruik was. Daarnaast werden bijzondere bomen uit het buitenland gehaald, waaronder de sequoia, een reusachtige boom die in Amerikaanse natuurreservaten kan uitgroeien tot immense hoogte. Met een sequoia verwierf je status als landgoedeigenaar. Bijzonder is dat voor deze boom elk jaar een delegatie uit Wageningen komt om er kegels van te verzamelen, waardoor er veel nazaten van deze boom zijn”, zegt Van der Horst. ,,Toen het landgoed nog aangelegd moest worden, zag deze plek er heel anders uit. Het bos bestond nog niet, want dit was allemaal heidegebied. Den Eikenhorst maakte deel uit van de Halsche Heide.”

In de eerste helft van de negentiende eeuw was het de Bossche familie van wijnhandelaren De Wijs die in het bezit kwam van het gebied Den Eikenhorst, dat destijds nog een geheel vormde met Sparrenrijk. Van der Horst: ,,In het park bevinden zich ook veel rododendrons, die hier goed heeft kunnen groeien omdat De Wijs hier druivenschillen deponeerde en zo voor een zure bodem zorgde, waarbij de rododendron goed gedijt. Deze struiken vormen ook een prachtige plek voor de jeugd om te spelen. Vroeger ging ik vaak met mijn kinderen naar het landgoed. Dan vormde de rododendrons een prachtige plek om de schatkist te verstoppen.”

SPLITSING
Van der Horst vertelt dat de splitsing van Den Eikenhorst en Sparrenrijk tot stand kwam rond 1906 toen landgoed Den Eikenhorst in handen kwam van de overgrootvader van Hubert-Jan Henket. ,,De landgoederen Venrode, Beukenhorst, Bleijendijk en Eikenhorst grensden aan elkaar. De overgrootvader van Henket kwam uit Rotterdam en wilde iets creatiefs doen met zijn geld; het was destijds chique om een landgoed te kopen. Hij koos voor Den Eikenhorst omdat het vlakbij Sint-Charles lag en hij daardoor als katholiek maar even over hoefde te steken om naar de heilige mis te gaan. In 1984 verkocht de familie Henket het landgoed aan Brabants Landschap, maar de familie bleef wonen in het landhuis."
Tijdens de rondleiding door het met bladeren bezaaide landgoed geeft Van der Horst aan dat de bomen van meer dan honderd jaar oud Den Eikenhorst zo bijzonder maken. Ze vertelt over de grote alleenstaande, maar majestueuze solitairen en wijst op zomereiken en beuken. ,,In de buurt van het woonhuis is een aantal jaar geleden een beuk onder zijn eigen gewicht ingestort. Als je goed kijkt, zie je de plek nog waar de boom gestaan heeft. Vlakbij de plaats waar de beuk ooit stond, groeit een nieuwe boom doordat een tak van de oude boom voor een nazaat heeft gezorgd.”

OP DE FOTO: Kronkelende paden en lanen met indrukwekkende bomen zijn kenmerkend voor Den Eikenhorst.

De gids staat ook even stil bij een stenen bank op het landgoed waarin de jaartallen 1843-1923 en een roofvogel zijn verwerkt. Van der Horst: ,,Volgens mij staat 1843 voor het jaar dat het landgoed is aangelegd en 1923 voor het jaar dat het landgoed tachtig jaar bestond. Die roofvogel is ook interessant. Het woord horst uit de naam Eikenhorst betekent namelijk 'hoogte', maar is ook de benaming voor een roofvogelnest. Misschien dat daar de naam Eikenhorst van afgeleid is."

De tocht gaat verder over de fraaie, kronkelende paden die de wandelaar leiden naar afwisselend open en dichte terreindelen en fraaie uitzichten. De enige dissonant in het prachtige gebied, dat zelfs in een triest herfstachtig decor nog uitnodigt tot een wandeling, is de nabijgelegen rijksweg A2, die afbreuk doet aan de beleving. ,,Ach, daar moet je gewoon niet op letten", zegt Van der Horst, maar het is moeilijk om het geluid van het voorbijrazende verkeer te negeren. De gids zegt dat er meer elementen zijn die de stilte in het gebied bedreigen. ,,Fietsen mag hier niet, daar is de boswachter heel strikt in, zo heb ik zelf wel eens ondervonden. De oorzaak hiervoor was dat veel mountainbikers hier rondreden."

In contrast met de 'meanderende' paden zijn de rechte, statige eiken- en beukenlanen. Opvallend zijn enkele 'onthoofde' bomen die de tand des tijds niet goed doorstaan hebben en vergeleken bij hun soortgenoten uit de toon vallen. Van der Horst: ,,De vraag is wat je moet doen als er een aantal versleten exemplaren bij zitten. Ga je die vervangen of neem je de hele lanenstructuur onder handen?”

BEEKARM
Van der Horst staat ook even stil bij een afgesneden beekarm die uitzicht biedt op de gekanaliseerde Essche stroom. De sloot, die in de nabijheid van de beekarm ligt, staat volgens de gids vol kwelwater. Van der Horst verhaalt ook op gedreven, enthousiaste wijze over het ijsvogeltje dat in Den Eikenhorst gesignaleerd wordt en vossen die hier holen graven. In het bos laat ze een prachtige gecamoufleerde schuilplaats zien, die doet denken aan een militaire schuilkelder. ,,Waarschijnlijk hebben de kinderen van Henket deze schuilplaats gemaakt”, vertelt de IVN-gids, die vertelt dat landgoedeigenaren ook vaak vee lieten lopen op hun grond.
,,Ze gebruikten hiervoor vee dat een beetje kleiner was dan op landbouwbedrijven. Hierdoor leek het net of alles veel grootser en weidser was dan in werkelijkheid.” Van der Horst bezoekt het landgoed zelf regelmatig, niet alleen als gids, maar ook als natuurliefhebber. ,,Ik kom hier vooral in het voorjaar en in de herfstperiode. Dan is Den Eikenhorst op z'n mooist."

OP DE FOTO: De portierswoning van Den Eikenhorst stamt uit het begin van de twintigste eeuw.















Dagboek foto's 1.1.'80 t/m 31.12.'80 Artists Book Rene Reynders Photography

$
0
0

Schrijver: Reynders, Rene
Titel: Dagboek foto`s 1980.
Uitgever: Maastricht, eigen beheer
Bijzonderheden: 1981, z.p.

Dagboek foto`s 1980 is het resultaat van het me confronteren met mijn omgeving. Een soort fotografische speurtocht, intuitief opzoek naar persoonlijke emoties die ik in mijn omgeving beleef, deze proberen vast te leggen en te verzamelen, waarin elke dag wordt teruggebracht tot een moment, een fractie. De stille getuigen van aanwezigheid.

See also dagboek foto's 2012

Dagboek foto's 2014




















Views & Reviews Structures of Identity - Photography from The Walther Collection Foam Amsterdam

$
0
0

In the exhibition Structures of Identity - Photography from The Walther Collection Foam presents a selection of photographic works from the famous German-American collection.

Structures of Identity shows how photographers from different periods and diverse cultures have used the power of the portrait to confirm or indeed critically investigate stereotypical ideas about gender, race, status and nationality. The exhibition focuses on the relationship between self-image and social identity as captured by means of photography. Iconic works by photographers including August Sander, Richard Avedon and J.D. Ojeikere are combined with the work of contemporary photographers like Yto Barrada, Samuel Fosso, Zanele Muholi and Guy Tillim. There are also remarkable historical photos by unknown photographers.


Installation shot, 2018 © Christian van der Kooy

ABOUT THE WALTHER COLLECTION
The Walther Collection is an art foundation dedicated to the critical understanding of historical and contemporary photography and related media. Through a programme of international exhibitions, in-depth collections, original research, and scholarly publications, The Walther Collection aims to highlight the social uses of photography and to expand the history of the medium.

Artur Walther May Have the Largest Collection of African Photography
By Jon Feinstein
After retiring from Goldman Sachs in the mid-90s, Artur Walther developed a collection of historical and contemporary photography that now rivals major museums. Walther began his collection with German typologists, such as Bernd and Hilla Becher and August Sander, before shifting his focus to contemporary Chinese and African photography. He was one of the first major collectors of Ai WeiWei and has amassed the largest collection of African photography in the world, including early tourist snapshots and 19th century daguerreotypes. The Walther Collection has two homes: its headquarters (a three story, 10,000 square foot museum campus in New-Ulm, Germany) and its counterpart (a project space on 26th street in Chelsea, New York).


A three part, 8-month exhibition series at the New York project space titled “Distance and Desire: Encounters with the African Archive” began this past September. Curated by Tamar Garb it juxtaposes early ethnographic pieces with contemporary photography and video that explore stereotyping in historical photography. In June, the series will expand into a larger exhibition hosted at the headquarters in Neo-Ulm, Germany marking the first time the collection will be shown in its entirety.

We recently sat down with Walther in his Chelsea space to discuss his post-Wall Street endeavors and his plans for the future.

WHITEWALL: How did you get involved with photography?
ARTUR WALTHER: I had gotten a Leica as a Christmas present, an M5, 6, or 7. Whatever it was at the time. When my career in finance ended, there was the question of what I would focus on. I wanted to do something artistic, so I picked up the camera and entered some classes at the International Center of Photography.

WW: What kind of pictures were you making the time?
AW: I was photographing buildings, these morbid structures. I was collecting, as well, and bought a Becher typology. This allowed me to become friendly with Antonio [Homem] at Sonnabend, and when I mentioned I was going to Germany he said, “Look, if you want to see the Bechers, it’s easy for me to arrange.” I visited them in Dusseldorf and I showed them my work. Hilla would come to NYC from time to time and we would photograph together. We went to Philadelphia, we photographed in New Jersey, she printed here in this gallery. This was my darkroom at the time.

WW: You were in the space before it opened as part of your collection?
AW: I’ve been here since ’96. Hilla photographed the water tower across from this building. She would come with a point and shoot camera, and knew exactly how that translated into her large format. She went around and looked at the location of where she was going to set up her camera – it was this whole thing about the light and all that. I think that she spent three days scouting until she finally took a picture.

WW: What influenced your shift of focus from German typologies to Chinese photography?
AW: I had never been to China, so I made two trips there and found the country fascinating. At the same time, Christopher Phillips at [the International Center of Photography (ICP)] was investigating what was happening in Chinese photography. He was thinking of doing an exhibition at ICP, so I traveled there, as I was chairing the exhibitions committee.

WW: You were involved heavily with ICP?
AW: Yes. At the time there were very few people looking at Chinese photography. There was this long period of time where interesting things were not happening [photographically], and then it just changed. Then they started to deal with their own history, culture, and the changes that were going on. It was very difficult for me at the time to think about how to collect it for myself.

WW: Why?
AW: First of all, it was color and it was huge. Some of these [photographs] had very much to do with their history, society, and culture, so it took me a number of years to fully understand and become comfortable. At that point in time only a few people were collecting Chinese photography. If you had looked at work 10 years before it would have been something completely different. My Chinese collection is very specific.

WW: Looking at the vastness of your African collection it seems as if it brings together your interest in typology, China,  and how together they looks at the seriality and ethnography of people. 
AW: Yes, but what I clearly see now is my own development and growth within that.

WW: How did the original Walther Collection begin?
AW: I did a trip with ICP. I suggested we look at Africa, which led to the “Snap Judgments” exhibition at ICP. The work traveled throughout Europe to several locations, but I didn’t know what to do with it next. At the time, my family had these buildings in Germany that they weren’t doing anything with, so I decided to build an exhibition space there.

WW: Do you collect independently from what you’re showing in the official collection?
AW: Before I had these spaces, I would do curated exhibitions in my apartment. I did “Typologies of the Bechers,” “August Sander and Karl Blosfeldt,” a selection of Chinese works that fit together, and an African exhibition. These were all in my home, but now there is not one picture. There are only white walls.

WW: Why?
AW: I’m working with images and conceptualizing so much that I don’t want to do that at home anymore. I like calm walls.

WW: Let’s talk about the three shows you’re doing now with the collection.
AW: We are doing three major exhibitions and books to accompany each. The third exhibition debuts this March.

In the first exhibition, we did a counter position of Seydou Keita and August Sander. It was unbelievable to go into our building in this rural German environment and have one floor with August Sander and then another floor with Seydou Keita. This set the premise for the entire series.

The second, here in New York, looked at contemporary artists, and the third exhibition will look at historic photography. The idea is to expand all three of these and have them come together in Germany. We’re also creating a catalogue and organizing talks on this subject.

The books are set up in two parts. They are about historical and contemporary imagery. We have about 10 scholars contributing to the books.

WW: What are you most excited for in the coming years?
AW: I want to do an exhibition on typology, taxonomy, seriality, looking at Chinese, Japanese, American, German, and African work. I would like to have writers and scholars from these countries writing from their perspective. I think it would be very fascinating to see how they put it into context and how they see the differences within their cultures. This is the core of the collection and what brings it together.

Artur Walther has been devoted to supporting global photography programs and scholarshipfor nearly twenty years. He  serves on a number of photography committees at cultural and educational institutions in New York, including the Architecture and Design Committee of The Museum of Modern Art, the Photography Committee of the Whitney Museum of American Art, and the Photography Committees of Vassar College and Bard College. He is a board member at the Storefront for Art and Architecture and at the International Center of Photography (ICP). Walther has chaired the exhibitions committee at ICP for ten years and spearheaded the launch of the museum’s first Triennial of Photography in 2003. Born in Ulm, Germany, Walther graduated from the University of Regensburg and earned his MBA from Harvard Business School. He lives in New York City.

De kiekjes van toen vormen de kunst van nu
Tentoonstelling

De Duits-Amerikaanse verzamelaar Artur Walther toont in Foam zijn fascinatie voor fotografie in series, vaak door amateurs gemaakt, nooit bedoeld om als kunst aan de muur te hangen.

Rianne van Dijck
17 juli 2018

Foto uit ‘The Girlfriends’ Album’, in 1934 gemaakt door een anonieme fotograaf

Fotografie
Structures of identity – Photography from the Walther Collection

T/m 29/8 in Foam Amsterdam.

Inl: foam.org

●●●●●

We kunnen ervan uitgaan dat de vier vriendinnen die elkaar in 1934 fotografeerden op het platteland van Minnesota, niet de intentie hadden hun foto’s ooit te exposeren. De beelden waren ingeplakt in een album, zonder een handtekening van een maker, zonder een tekst waaruit zou kunnen blijken wat de identiteit van deze vrouwen was. De foto’s uit het album, dat wellicht decennialang in een stoffige lade van een dressoir heeft gelegen, zijn nu uitvergroot te zien aan de muren van het Amsterdamse fotomuseum Foam.

We zien de vrouwen door velden banjeren, in bomen klimmen, spelen met de hond. Het moet een prachtige zomerdag zijn geweest, zo lezen we af uit het overdadige licht, de luchtige kleding, de bomen vol in blad. Je voelt het plezier en het vertrouwen waarmee ze voor elkaar poseren, zeker in de opvallende, intieme serie waarin ze om beurten hun bloes uittrekken en hun blote rug, handen, voeten en hun gezichten en profil laten fotograferen.


Voor de Duits-Amerikaanse verzamelaar Artur Walther was deze typologische serie reden The Girlfriends’ Album in 2016 aan te kopen. Walther, door Artnet genoemd als een van de meest invloedrijke fotoverzamelaars van dit moment, liet eerder in tentoonstellingen als Typology, Taxonomy and Seriality (2014) en The Order of Things (2015) al zien hoe gefascineerd hij is door seriematige fotografie. In zijn eerste expositie in Nederland, Structures of Identity, toont hij nu voornamelijk series portretten, gemaakt door beroemdheden als Richard Avedon en August Sander en hedendaagse kunstenaars als Zanele Muholi, Guy Tillim en Grace Ndiritu.


Foto’s Zanele Muholi

Voor allen geldt dat het in hun werk niet gaat om dat ene beeld, maar om herhaling, structuur, rasters, een grid. Waardoor het voor de kijker mogelijk wordt te vergelijken, te zien hoe de een verschilt van de ander, of hoe mensen juist door hun overeenkomsten behoren tot een bepaalde groep. Die van macht en rijkdom bijvoorbeeld (Richard Avedon), Afrikaanse en zwarte leiders, sporters en muzikanten (Samuel Fosso) of de LGBT-gemeenschap (Zanele Muholi).


Behalve die interesse voor series wordt in de tentoonstelling ook duidelijk hoe groot de fascinatie van Artur Walther is voor vernacular fotografie; vaak van amateur- of commerciële fotografen, niet gemaakt met de bedoeling dat het ‘kunst’ zou zijn. Foto’s zoals die uit The Girlfriends’ Album, maar ook de prachtige cartes de visites van circusartiesten, daguerreotypen van arbeiders, mugshots van gevangenen en de vermakelijk serie van mannen met baarden die, zoals te lezen is in de zaaltekst, wellicht afkomstig is van een kappersschool.

Door deze ‘vernacular’ fotografie van voornamelijk anonieme makers te mixen met het werk van beroemde kunstenaars zegt Walther dit: er is maar een dunne lijn tussen het conceptuele, artistieke oeuvre van een professioneel kunstenaar en dat van de amateur- of anonieme fotograaf, zowel wat de kwaliteit van het werk betreft als de aanpak. Door een serie te laten zien die ooit, bijna achteloos, gemaakt werd op een mooie zomerdag in Minnesota, bewijst hij dat de geschiedenis van fotografie veel dieper en gelaagder is dan de inmiddels goed onderzochte en overbekende mijlpalen.

Bij verzamelaar Artur Walther staat een foto nooit op zichzelf. ‘Eén foto vertelt me niets'
Vrijdag begint een expositie in het Amsterdamse fotomuseum Foam.

Merel Bem 28 juni 2018, 17:00

Een foto uit de serie La Tierra Prohibida de Terry Holiday (1979), die Artur Walther kocht in Mexico. De geportretteerde Terry Holiday is een man, maar lijkt een vrouw. Foto Adolfo Patiño / courtesy of the artist and The Walther Collection

Wat doet Artur Walther (70) wanneer hij zijn Amerikaanse buitenhuis aan de Hudson bezoekt? Hij telt er de stenen. Classificeert de wolken, categoriseert de planten, noteert hoeveel verschillende bomen er staan. ‘Zo ben ik geprogrammeerd’, zegt de Duitse fotoverzamelaar, woonachtig in New York, ‘maar... dit is een zijspoor, waar was ik?’Helemaal geen zijspoor. Walther, kaal hoofd, twinkelogen achter designbril, zit in het café van het Amsterdamse fotografiemuseum Foam, waar de laatste hand wordt gelegd aan de expositie Struc­tures of Identity – Photography from The Walther Collection, over hoe fotografie door middel van het (zelf)portret ­stereotiepe ideeën over status, seksualiteit, gender en ras bestudeert. En daar kan het bezoek met eigen ogen zien dat zijn manier van ­kijken exact wordt gereflecteerd door de imposante verzameling (meer dan 15 duizend werken, met ­focus op Afrikaanse, ­Chinese en, vaak anonieme, lokale ­foto’s van gebouwen, mensen, straten) die hij in 25 jaar aanlegde.

Hier hangt werk van fotografen die de zichtbare wereld onderzoeken en opdelen zoals hij de omgeving van zijn buitenhuis: in reeksen en typologieën. Of het nu gaat om glamour­fotograaf Richard Avedon, die in 1976 de invloedrijkste Amerikanen van dat moment vastlegde, of een onbekende fotograaf die rond 1920 de bewoners van een psychiatrisch ziekenhuis portretteerde – juist die opsomming vertelt waar de beelden over gaan.

‘Wat mij betreft kan het onderliggende verhaal niet in één beeld worden verteld’, zegt Walther. ‘Eén foto vertelt me niets, pas bij een reeks heb ik het gevoel dat ik begrijp wat de fotograaf aan het doen was.’

Een foto uit de serie La Tierra Prohibida de Terry Holiday (1979), die Artur Walther kocht in Mexico. De geportretteerde Terry Holiday is een man, maar lijkt een vrouw. Foto Adolfo Patiño / courtesy of the artist and The Walther Collection

De tentoonstelling in Foam biedt een kijkje in The Walther Collection. De eigenzinnige oprichter, die na een carrière bij investeringsbank Goldman Sachs snel een invloedrijk speler werd in de internationale fotowereld, bracht zijn verzameling acht jaar geleden onder in zijn geboorteplaats Neu-Ulm, Duitsland. Niet in een nieuw, door een sterarchitect ontworpen museum, maar in drie bestaande naoorlogse gebouwen buiten het dorp, die door een lokale architect werden aaneengesmeed tot een expositieruimte van ruim 3.000 vierkante meter.

Hier worden de veelomvattende, ­sociaal-maatschappelijke thema­tentoonstellingen gepresenteerd waarop The Walther Collection patent heeft en waarvoor vaak grote, internationale tentoonstellingsmakers worden aangetrokken, zoals in 2010 de ­Nigeriaan Okwui Enwezor. Daarnaast opende in 2011 The Walther ­Collection Project Space in New York, bestemd voor kortere presentaties en educatie.

‘Er is een groot verschil tussen alleen verzámelen, en verzamelen plús tentoonstellingen maken’, zegt Walther. ‘Bij alles wat ik zie, vraag ik me af: hoe past dit in de collectie, voegt het iets toe? Omdat ik goede exposities wil maken, blijf ik werk dat me soms in eerste instantie niet veel doet, toch volgen. Zo ga je de diepte in.’

Komt trouwens niet vaak voor, dat hij iets niet ziet zitten. Hij toont zijn nieuwste obsessie: een serie anonieme jarenzeventigfoto’s van Amerikaanse straatarchitectuur, prachtig zacht van kleur. ‘Kíjk dan! Als ik dit zie, denk ik meteen: hoe gaan we dit integreren, wat sluit hier mooi bij aan?’ Hij telt op zijn vingers, maakt rubrieken in zijn hoofd – voilà, daar verrijst een nieuwe expositie op de koffietafel in Foam.

Droge glimlach. ‘Zie je ? Ik kan eindeloos doorgaan. Zo ben ik nu eenmaal.’

Structures of Identity,

T/m 29/8 in Foam, Amsterdam.

'Sixties' photo-book: Love 69 Walter Hartford Photography

$
0
0

Liefde [Love] 69. Negenenzestig foto's.

Author:Hartford, Walter -
Title:Liefde [Love] 69. Negenenzestig foto's.
Publisher:Bert Bakker, Den Haag (The Hague), 1970
Description:Photo-pictorial stiff wrappers (softcover), 25 x 20 cms., approx. 140 pp. with 69 photos depicting naked couples in various positions.
Note:First Dutch edition of a typical authentic 'sixties' photo-book: Love 69 (transl.).


 












Anni Albers Retrospective celebrates Bauhaus Pioneer K20 Grabbeplatz Düsseldorf

$
0
0

Anni Albers retrospective celebrates Bauhaus pioneer
Groundbreaking textile artist Anni Albers is among numerous women who studied at the storied Bauhaus art school. But unlike its leading men, she is little remembered. Her work is now being rediscovered in Düsseldorf.

ANNI ALBERS: WOVEN THREAD AS A UNIVERSAL LANGUAGE
Out of the shadows
Anni Albers was the first textile artist to whom the New York Museum of Modern Art dedicated a solo exhibition in 1949. She received numerous awards, yet often stood in the shadow of her husband, the artist Josef Albers, whom she studied under at the Bauhaus school. A retrospective at Düsseldorf's K20 Museum now showcases her textile and graphic design oeuvre mainly created with a weaving loom.

When the Bauhaus architecture and design school was founded nearly a century ago in Weimar in 1919, more women than men applied to enroll.

This fact symbolized a historic moment for women who had been granted the right to vote in Germany that same year. As the architect Walter Gropius founded the Bauhaus school, equality of the sexes was becoming a reality, with women no longer requiring permission from their husbands to attend such institutions.

Read more:  The Future is Now! 100 Years of Bauhaus

However, Gropius' gender equality only went so far. The coveted painting, architecture and sculpture classes were reserved for men only. A special "women's class" was founded for the female attendees in 1921 that was predictably devoted to weaving.

Anni Albers took a three-year preparatory course under Swiss painter and designer Johannes Itten, and her future husband, the painter Josef Albers, before beginning her studies at the Bauhaus in Weimar in 1922. But she could only take the weaving class, attended exclusively by women, a fact that was symbolic of the stark gender divisions in the supposedly progressive art school. Still, her resultant mastery of weaving would prove to be a twist of artistic fate.

Watch video03:13
Form follows function: Bauhaus’s 100 years

Painter of textiles

Annelise Elsa Frieda Fleischmann was born on June 12, 1899 in Berlin and grew up in a bourgeois family — her German-Jewish mother was a member of the Ullstein publishing family, while her father was a furniture manufacturer. Having started with private art lessons during school, Anni wanted to be a painter and the art form always remained her true passion.

Integrating her skills as a painter into her textile art, Albers did everything to ensure that the textiles and wall hangings she designed for buildings and interiors had the same artistic worth as paintings produced largely by men. She therefore called herself a painter.

Albers became one of the most innovative textile artists of the time, transforming ancient weaving techniques via the modern design language typical of the Bauhaus. She explored and expanded the possibilities of weaving through experiments that created objects designed to hang like abstract paintings on the wall.

Anni Albers: Study for an Unexecuted Wall Hanging, 1926

She also created origami-like paper sculptures that succeeded in fusing constructivist aesthetics and traditional design techniques.

Albers was highly impressed and influenced by the expressionist art of Paul Klee when at the Bauhaus, especially his approach to mixing diverse colors into his work — evident in the richly layered gouache and watercolor designs she also produced during her career.

Such innovation allowed Albers to become a teacher in the male-dominated Bauhaus school, a distinction she shared with other women like Gunta Stölzl, Otti Berger, Lilly Reich and Karla Grosch.



Josef Albers, a painter of abstract "squares," took part in early Bauhaus courses by Johannes Itten and later became a professor at the Bauhaus and one of Anni's teachers. The two were married in 1925 when the Bauhaus moved to Dessau, but in 1933, after Adolf Hitler seized power in Germany, the couple emigrated to the US.

At the legendary North Carolina Black Mountain College, the Albers found a new spiritual and artistic home. The famous art institute pursued ideas based on those of the Bauhaus, trying to connect the fine arts with the latest design and architectural philosophies.

Anni Albers, Do.I-VI, 1973
This Anni Albers painting from 1973 (Do.I-VI) symbolized her lifelong commitment to fusing painting and abstract design motifs

In 1949, Anni Albers became the first designer to be given a solo show at New York's Museum of Modern Art. But while the "Anni Albers: Textiles" exhibition traveled around the US, she has been less remembered as a textiles pioneer than the "wife" of her more illustrious husband — partly because her work has been deemed more craft than arts, an unfair distinction suffered by many in the applied arts to this day.

Nonetheless, she became an authority on textile and design in the US, publishing numerous articles and the influential book, On Weaving, in 1965.

Little known at home

While Josef Albers received recognition not only in the US, but also in Germany, only connoisseurs tend to be aware of Albers' artistic achievements in her home country.

While Josef Albers' striking geometric paintings are celebrated in a museum named in his honor in his hometown of Bottrop near Essen, and his works are displayed in Germany's largest art museums, one searches in vain for works by Anni.

Josef Albers, Homage to the Square (The Josef and Anni Albers Foundation/VG Bild-Kunst, Bonn 2015)
Josef Albers: Homage to the Square

But the artist, who died in 1994 in Connecticut as an American citizen, is well-represented in other international galleries such as the Peggy Guggenheim Collection in Venice, and is especially well-renowned for her commissioned works for architects that explore the dialogue between architecture and textiles.

But recognition in Germany is finally coming with a wide-ranging retrospective at Düsseldorf's K20 museum at the Kunstsammlung Nordrhein-Westfalen.

The 100th anniversary of the Bauhaus in 2019 will also hopefully increase exposure for such pioneering women of the Bauhaus.

"Anni Albers" is organized by the Kunstsammlung Nordrhein-Westfalen, Düsseldorf, and the Tate Modern, London, and runs at the K20 Grabbeplatz from June 9 to September 9, 2018.

From Bauhaus to Black Mountain
After the National Socialists closed the Bauhaus school, Anni and Josef Albers left for the US in 1933 and initially taught at Black Mountain College. Anni Albers combined craftsmanship with modern art, establishing weaving as a fully-fledged and "useful" art form. For example, she had already experimented with synthetic fibers at the Bauhaus, to create curtains that were easier to wash.



Two, 1952
Travel led the couple to Mexico and Colombia. In the "countries where abstraction originated," Anni Albers studied traditional weaving patterns and techniques. In 1965 she published her seminal work On Weaving, in which Albers explored the history and significance of the art form. While she also painted, drew and experimented with printmaking, Albers made a living from weaving commissions.



Epitaph, 1968
While her woven pictures with abstract shapes were intended as works of art for viewing, Albers also created functional room dividers, carpets and curtain fabrics. But throughout, Albers saw the woven thread as a universal language. In the pictured work titled Epitaph, which was 1.5 meters in length and made of cotton, jute and lurex, the woven lines symbolize an inscription on a grave.

Eclat (Navy), ca. 1976-1979
By the 1960s, Albers began experimenting with printmaking techniques including lithography and, as seen above, with screen printing. But until her death in 1994, she always remained faithful to the geometric abstraction instilled during her Bauhaus coming-of-age. The "Anni Albers" exhibition in the Düsseldorf K20 runs from June 9 through September 9, 2018.



9 juni - 9 september

Studie voor een niet-uitgevoerd wandtapijt, 1926, gouache, 38,1 x 24,8 cm - foto The Josef and Anni Albers Foundation.

Tentoonstelling over de Duits-Amerikaanse weefster Anni Albers
Het museum Kunstsammlung Nordrhein-Westfalen organiseert van 9 juni tot 9 september 2018 in samenwerking met het Tate Modern in Londen een tentoonstelling met textielwerken van de Duitse kunstenares Anni Albers. Ruim tweehonderd geselecteerde werken uit Europese en Amerikaanse musea worden bijeengebracht, waaronder treffende voorbeelden van haar abstract-geometrisch textielwerken, haar ‘pictorial weavings’, tekeningen, drukgrafiek, stoffenmateriaal en documenten en artikelen die haar vakmanschap illustreren.

Anni Albers in haar atelier in Black Mountain College, 1937 - foto Helen M. Post.

Beginjaren in het Bauhaus
Anni Albers werd op 12 juni 1899 in Berlijn geboren in een gegoede joodse familie als Anneliese Fleischmann. Zij was van jongs af aan geïnteresseerd in kunst, schilderde in haar jeugd en studeerde onder de impressionist Martin Brandenburg van 1916 tot 1919. Uiteindelijk raakte ze hierin ontmoedigd toen de Oostenrijkse kunstenaar Oskar Kokoschka haar vroeg waarom ze eigenlijk schilderde. In 1922 begon zij met haar studie textielontwerp aan het Bauhaus in Weimar en Dessau. In eerste instantie had de richting glaskunst haar voorkeur, maar niet alle studies stonden destijds open voor vrouwen, waardoor zij – in eerste instantie met tegenzin – begon met weven. Zo volgde zij onder meer de speciale ‘Vorkurs’ van de Zwitserse kunstdocent Johannes Itten, en van de Duitse kunstenaar en architect Georg Muche. Haar toekomstige echtgenoot Josef Albers studeerde ook aan het Bauhaus, zij trouwden in 1925.

Dankzij haar lerares Gunta Stölzl raakte zij echter al snel geboeid door de weeftechniek en begon zij geometrische ontwerpen te maken. Legde zij zich aanvankelijk toe op het handweven, na de verhuizing van de Bauhaus naar Dessau in 1926 experimenteerde zij meer met machinaal weven. In die tijd verlegde het Bauhaus het accent meer van kunst naar het product en Albers ontwikkelde verschillende stoffen met speciale eigenschappen, zoals duurzaamheid, lichtweerkaatsing, geluidsdemping en kreukresistentie.

Wandkleed, ontworpen in 1926 in de Bauhaus-periode van Anni Albers, 203 x 119 cm (Bauhaus-Archiv Berlin).




Vertrek naar de Verenigde Staten
Nadat het Bauhaus in 1933 onder druk van de Nazi’s werd gesloten, vertrok Anni met haar man, de Duits-Amerikaanse kunstschilder Josef Albers, vanwege de opkomst van het nationaalsocialisme naar de Verenigde Staten, waar beiden gingen doceren aan het befaamde Black Mountain College in Asheville, Noord-Carolina tot 1949. In 1949 werd Anni Albers de eerste ontwerper die een solotentoonstelling kreeg in het Museum of Modern Art in New York. Deze tentoonstelling voor het MoMA reisde van 1951 tot en met 1953 door de VS, waarmee Albers haar naam als een van de belangrijkste ontwerpsters van haar tijd definitief vestigde. Gedurende deze jaren maakte zij ook regelmatig reizen naar Mexico en Zuid-Amerika en werd een enthousiaste verzamelaar van pre-Columbiaanse kunst.

Knot, 1947, gouache op papier, 43,2 x 51 cm – foto The Josef and Anni Albers Foundation.

Het boek 'On Weaving' (Dover Craft Books) van Anni Albers.


Eigen studio
In 1949 verhuisde zij met haar man naar Connecticut en richtte een studio in haar huis in. Zij ontving een opdracht van Gropius om een collectie van beddenspreien en ander textiel voor Harvard te ontwerpen. In de jaren ’50 werkte ze aan ontwerpen van stoffen voor massaproductie en creëerde een groot deel van haar ‘pictorial weavings’. Het merendeel van haar weefwerk maakte zij in de periode tussen 1950 en 1994 toen zij in Connecticut woonde.

Pas in 1963 ging zij met druktechniek aan de slag en maakte ze tijd voor het schrijven van een boek dat in 1965 onder de titel ‘On Weaving’ verscheen en dat nog steeds als een standaardwerk over weven geldt.

In 1976 had Anni Albers twee belangrijke tentoonstellingen in haar geboorteland Duitsland en in de twintig jaar daarna verschillende tentoonstellingen van haar ontwerpwerk. Ze ontving een handvol eredoctoraten en andere prijzen. Ze bleef naar Zuid-Amerika en Europa reizen en onderwees tot haar overlijden op 9 mei 1994 in Orange, Connecticut.

Huidige tentoonstelling
Onder het oeuvre dat wordt tentoongesteld in Düsseldorf onder meer wandkleden (Wandbehang, 1924), pictorial weavings (With Verticals, 1946, Black-White-Gold I, 1950 en Thickly Settled, 1957) en het bijzondere Six Prayers, een werk gemaakt in opdracht van het Joods Museum in New York om de zes miljoen doden tijdens de Holocaust te herdenken. Dit laatste werk is te zien vanaf 1 augustus tot het eind van de tentoonstelling.

Anni Albers, Six Prayers, katoen, linnen, bast en zilverdraad, 1965, Jewish Museum, New York.

Vrijwel gelijktijdig loopt in het landhuis Villa Hügel in Essen de tentoonstelling ’Josef Albers. Interactie’ van 16 juni tot 7 oktober. Het is de eerste grote tentoonstelling sinds 30 jaar met ruim 130 werken.

Speciaal arrangement
VVV Düsseldorf heeft een speciaal Anni Albers en Josef Albers arrangement samengesteld vanaf € 73 per persoon met hotelovernachting, ontbijt, toegangskaart voor beide tentoonstellingen, een Düsseldorf Card voor gratis gebruik van openbaar vervoer en gratis toegang tot verschillende musea. Te boeken via www.duesseldorf-tourismus.de


Anni Albers, Red and Blue Layers, 1954, katoen, 61,6 x 37,8 cm 



Openingstijden
Dinsdag t/m vrijdag 10.00 – 18.00 uur
Zaterdag en zondag 11.00 – 18.00 uur
Tate Modern

Van 11 oktober 2018 tot en met 27 januari 2019 is deze tentoonstelling te zien in het Tate Modern in Londen. Meer informatie volgt tegen die tijd.
Bovenste foto: Studie voor een niet-uitgevoerd wandtapijt, 1926, gouache, 38,1 x 24,8 cm – foto The Josef and Anni Albers Foundation.

With Verticals,1946, katoen en linnen, 154,9 x 118,1 cm 



Anni Albers, Pasture, 1958, Metropolitan Museum of Art, New York.




Fotografisch abc boek Children’s Photobooks: Not Just for Children Sem Presser Photography

$
0
0

Fotografisch abc boek -Sem Presser - 1940

Fotografisch abc boek voor kinderen die al groot zijn, foto's van Sem Presser 1940

Bussum, F.G. Kroonder, ongepagineerd volgens de titelpagina (en zelfs de database van de koninklijke bibliotheek) zijn de foto's van Jan Knip en de teksten van Piet Lied. Beide namen zijn schuilnamen. Jan knip is de, toen nog relatief onbekende, fotograaf sem presser. Dit abc boek is waarschijnlijk gemaakt in 1940 of 1941. Na de februaristaking in 1941 bracht sem presser zijn archief in veiligheid en dook onder. Daarvoor was het waarschijnlijk al niet meer veilig onder eigen naam te werken. En wie piet lied is.... Misschien ook wel presser. In goede en complete staat. Met de originele spiraalband (op internet is een exemplaar te vinden dat opnieuw is ingebonden.

Bijna vierkant abc-boek met zwart-wit foto's naast pagina's met vierregelige versjes. Bij het vers en de plaat is de bijbehorende letter in rood afgedrukt. Gebruikte woorden: aardbol, baby, citroen, doedelzak, ezelsoor, fiets, glas, harmonica, inktvlek, jongens, kastanje, lantaarn, magneet, Nederland, olifant, poort, quatre-mains, rolschaats, sleutel, trein, ui, varken, worst, xylophoon, ijsco, zebra.

See also

Ankie is jarig Clandestiene boeken 1944 Terribly awesome photobooks Sem Presser Photography

















Goodbye to Lenin & Stalin Your Personal Guide to the Tilburg BookMarket 2018 Photography

$
0
0












COPPENS, MARTIEN - 's-Hertogenbosch Onder de ogen en bogen van de Sint-Jan.

Eindhoven, Uitgeversbedrijf Lecturis, 1984 orig glazed boards issued without dustjacket 30 x 30 cm 262 pp first edition See also





Paris : Editions de Nesle : Baudouin


KEYZER, CARL DE, - U.S.S.R | 1989 | C.C.C.P.

 1400796270,
(Amst., Focus; Den Haag, SDU, 1989). 31x30,5 cm. Softcover, pb. met flappen (z.l.sleets). (18) tekst-pp.; foto-reportage gemaakt door de Belgische fotograaf De Keyzer (geboren 1958) tussen augustus 1988 en augustus 1989 in 75 (enkele uitslaande) foto's op kwaliteitspapier, waaruit een beeld rijst van de (op handen zijnde ondergang ?) van de 'Homo Sovieticus' tegen de achtergrond van de hervormingen in de Sovjet-Unie onder Gorbatsjov. Oplage 6000 exemplaren. Nederlandstalig/ Text in Dutch.

Duiker 1890-1935.

JELLES, E.J.; ALBERTS, C.A.

Amsterdam, Genootschap Arti et Amicitia, 1976. 28 x 28 cm. Paperback / Softcover. 145 pag. Met vele foto's. * ** Herdruk van de gecombineerde nummers 5 en 6, 22ste jaargang van Forum, gewijd aan het werk van de Nederlandse architect Duiker (bekend van o.a. sanatorium Zonnestraal, Hilversum); volledig overzicht van zijn werk. [ Architecture / Dutch ].










Binnen en buiten het kader environments en situaties van jonge nederlanders Hans de Vries Stedelijk Museum Amsterdam Graphic Design Wim Crouwel Photography

$
0
0

Andere auteursGijs van Tuyl (Redacteur), Wim Crouwel Total Design (Ontwerper), Hans de Vries (Medewerker)
Amsterdam : Stedelijk Museum; 24 p, 28 cm

The Stedelijk Museum Amsterdam is one of the highest rated and appreciated museums during the 50's and 60's for introducing new and upcoming artists in Europe. Cobra, action painting, Arte Povera, Zero and many other artists had their first major (European) exhibitions held in the Stedelijk Museum. In many cases the museum published beautiful and highly collectable catalogues with these exhibitions. Designed by Sandberg and Crouwel these publications are among the best and most collectable from these decades.














Useful Landscape Nuttig Landschap Ruud Brouwers Photography

the Bands marching in Airborne Oosterbeek 2018 Photography

$
0
0




OOSTERBEEK - De 72ste editie van de Airborne Wandeltocht is vandaag gehouden. Het is wereldwijd het grootste eendaagse herdenkingswandelevenement.

De afstanden varieerden van 10 tot 40 kilometer. Het startpunt was Sportpark Hartenstein in Oosterbeek. Vorig jaar deed een recordaantal deelnemers van ruim 36.000 mensen mee. Met de wandeltocht wordt jaarlijks de Slag om Arnhem in 1944 herdacht.


































I have taken away Clothes but Fortunately I still have the Photos Anne Martens Photography

$
0
0

Kleding weggedaan, maar gelukkig heb ik de foto’s nog
Herinneringen Kleren wegdoen is niet altijd makkelijk. Anne Martens fotografeerde wat ze wegdeed en schreef bij elk kledingstuk een herinnering.

Anne Martens
31 augustus 2018


See also





Kleding weggedaan, maar gelukkig heb ik de foto’s nog
‘Ik paste hem en hij paste mij”, zei ik altijd wanneer iemand me een compliment gaf over mijn spijkerbroek. Blauwzwart was hij, model bootleg. Een half jaar lang was er geen beter moment dan wanneer ik ’s ochtends de douche uitstapte en die broek aan het wasrek zag hangen. Het maakte die dag niet uit welke schoenen of trui ik aantrok, alles stond.

Helaas was de magie van de broek eindig. Hij kreeg na verloop van tijd slijtplekken op plaatsen waar hij zo modieus gebleekt was. De stof werd zacht en harig, als ik wilde zou ik mijn vinger door de stof heen kunnen prikken.

Van mijn jongste broertje kreeg ik voor mijn verjaardag eens een gebreide muts met een wit pomponnetje. De muts was gevoerd met fleece en de oorflappen kon je met touwtjes dichtknopen. Alleen, zodra ik hem opzette begonnen mensen Engels tegen me te praten. Vooral in winkels. Het duurde even eer ik het doorhad: de muts maakte me een Amsterdamse toerist. Weggooien kon ik niet, ik had hem toch van mijn broertje gekregen?

De lichtgrijze fleecetrui droeg ik toen ik bij een kampvuur zoende met een jongen. Ik was achttien en op vakantie in Duitsland. Hij was een weekje met verlof uit de bak, om te wennen aan de maatschappij, bleek later. Zijn sigaret liet een smeltplekje achter op de voorkant van mijn trui.

Zeker twee jaar lagen ze ongebruikt in mijn kast, de broek, de muts en de trui. Samen met andere kleren die kapot of uit de mode waren. Het korte rode jurkje dat ik met mijn moeder kocht in de Spuistraat in Den Haag, toen ik twaalf was en net borstjes kreeg. Het zwarte T-shirt met vogeltjes erop, dat altijd binnen een paar uur naar zweet stonk. De bruine broek die ondraagbaar was door een chloorspetter, van toen ik eens een wc schoonmaakte in Kroatië.

Zo kwamen de niet gedragen kleren steeds meer onderop de stapels te liggen. Tot ik ze tijdens een opruimwoede in een vuilniszak propte en die op zolder zette. Wat maakte dat wegdoen toch zo lastig? Ik was gewoon bang, bang om met die kledingzakken ook alle herinneringen in de kledingbak te kieperen.

Alles uit de zak en op de foto
Zo’n vijftien jaar geleden begon ik met het maken van foto’s van elk kledingstuk. Meestal ging dat snel: hops alles uit de zak, gekreukt aan een hangertje, klik. Vervolgens maakte ik er fotoboekjes van en typte bij elke afbeelding in een paar regels de herinnering die erbij hoorde. Het werkte. De kleding kon moeiteloos weg.

NRC gidst je richting een duurzaam leven: Al mijn overhemden, broeken, pakken en jassen zijn tweedehands

Kijkend naar de foto’s, het zijn zo’n 250, zie je een soort curriculum vitae. Sokken met ‘83’ erop verraden mijn geboortejaar, aan de T-shirts zie je dat ik aan de Vrije Universiteit studeerde, bij een studentenroeivereniging zat en werkte voor een radioprogramma. Verder zou je kunnen opmerken dat ik op naailes zat en gebackpackt heb.

De serie zegt ook iets over mijn koopgedrag, dat wel iets aangescherpt mag worden. Die lichte bezetenheid die je dingen in de uitverkoop laat kopen, zoals een lila wikkelrok met witte bloemen, omdat je denkt dat je er wel het type voor bent. Die bezetenheid die gepaard gaat met een vreemd soort logica. Wanneer alle S’jes en M’etjes op zijn en je dus met een (te) large model in de kleedkamer staat en denkt: de jurk is te groot, maar ik doe het lekker toch.

Van links naar rechts:
1 „Gedragen op het kerstsoiree in de derde klas middelbare school, met een zwart rokje. We hadden stijldanslessen gehad, maar op het feest durfde niemand te dansen.”
2 „Op schoolreis in Turkije kocht iedereen nepmerkkleding. Dit bloesje van Ralph Lauren was zó niks voor mij.”

3 „Dit shirt kwam nog uit de voorraad van de herenmodezaak van mijn opa. Het had tientallen jaren gelegen in een garage in Rijswijk gelegen. Dat sentiment maakte het lastig wegdoen.”

4 „Voor 5 euro gekocht in Hoog Catharijne. In de paar minuten voor de trein zou vertrekken.”

Bij tweedehandskleding gaat het kopen iets anders. Het vergt juist doorzettingsvermogen om tussen duizenden unica iets te vinden wat je raakt. Soms kun je jarenlang trots zijn op zo’n vondst. Maar vaker gaat het kledingstuk toch na een paar keer dragen weer terug de kringloop in. Het was het ‘net niet’, er zat een slijtageplek op, of bleef een beetje anders ruiken, zelfs na een paar keer wassen.

Lees ook: Waarom ruikt tweedehands kleding overal hetzelfde?

Ik heb nooit zo nagedacht over waar mijn weggegooide kleren zich nu zouden bevinden. Misschien hangt een van mijn bloesjes nog bij iemand in de kast. Of viert een vrouw een feestje in mijn inmiddels derdehands jurk. Dat zou mooi zijn. Alleen dat zweetshirt met die vogeltjes… ik mag hopen dat de katoenvezels daarvan inmiddels verworden zijn tot dashboardvulling in de auto-industrie.













Views & Reviews Memories de la Costa Brava Xavier Miserachs Photography

$
0
0

LUPITA BOOKS (2005)

Xavier Miserachs i Ribalta (Catalan pronunciation: ; July 12, 1937 – August 14, 1998) was a Catalan photographer. He studied medicine at the University of Barcelona, but left school to be a photographer. He exhibited his work in Barcelona from 1956. His work is reminiscent of neorealism and is representative of the years of Spanish economic recovery, 1950-1960. His photographs show him as a creator of a new image of the city and its people. In 1998 he received the Creu de Sant Jordi of the Catalan government.

Biography
Miserachs was born in Barcelona on July 12, 1937, in the middle of the Spanish Civil War. He was the son of a hematologist and a librarian, Manuel Miserachs and Montserrat Ribalta. He discovered photography at the Technical Institute of Santa Eulàlia, in Barcelona, where he met Ramon Fabregat and his brother Antonio. He studied four courses of a career in medicine, but left shortly before the end to embark on a career as a professional photographer.

In 1952, he became a member of the Photographic Association of Catalonia (Agrupació Fotogràfica de Catalunya), where he became friends with Oriol Maspons. He first exhibited at the headquarters of the Photographic Association of Catalonia in 1957, along with Ricard Terré and Ramon Masats. In 1959 they presented work together again in the Sala Aixelà of Barcelona. He began his professional career in 1959, when Xavier Busquets commissioned him to guide Picasso in his drawings of the facade of the College of Architects of Catalonia.

In 1961, after returning from military service, Miserachs wanted independence, and set up his first studio in Casa David at Carrer Tuset in Barcelona. He began photographing on request and for book authors with his work appearing in books such as Barcelona Blanc i Negre (with 400 photographs recounting the war in Barcelona) and Costa Brava Show.

During the 1960s he also served as a news reporter for Spanish magazines. In 1968 he signed an exclusive contract with the Revista Triunfo. He also published several articles in La Vanguardia, Gaceta Ilustrada, Interviú, Bazaar and Magazin. He was thus able to witness such historic events as May 68, Swinging London and Prague Spring. Miserachs engaged mainly in editorial photography but also did work doing reports.

In January 1967 he co-founded the Escola Eina, where he was one of the first professors of photography. He occasionally frequented Boccaccio's, then the meeting place par excellence of the gauche divine. In 1997 he published his memoir, contact sheets, which won a Gaziel prize.

Miserachs died on August 14, 1998, aged 61, in the Hospital Germans Trias i Pujol in Badalona from lung cancer.

Works
Features
Miserachs was the youngest member of a group of photographers led by Francesc Català-Roca. The group's other members were: Oriol Maspons, Ricard Terré, Paco Ontañón, Leopold Pomés, and Ramon Masats.

At the time, the only photography magazine was Arte Fotografico, founded by the Ignacio Barceló in 1952, which featured mostly amateur photography. It was announced that Josep M. Casademont would assume the role of promoter between the theoretical and Catalan photographers. In 1963 he published his own magazine, Image and Sound, taking the same direction of Sala Aixelà of Barcelona. Here, Casademont describes the group's work as neorealist:

For us, photography was a food problem, was not an existential or spiritual problem. Was the problem of practicing the profession to live we had chosen. I know the rear plastic manifestation could imply that denounced a state of injustice, misery ... But no, nothing, lie. What I was really aspired to become a professional photographer. It seemed a very honorable aspiration and revolted us that society does not give us access mechanisms. They then had a particular realization of all this, instead of escaping, for example by means of surrealism escapèssim us by way of social criticism, I think it is purely accidental.

— Josep M. Casademont
His publication in Barcelona, Blanc y Negre, in 1964, was a significant event in Miserachs's career. The book also looked upon the sour and chaotic urban world as they complete the visions of Barcelona (Wolfgang Weber, 1929 and Català-Roca, 1954), and went beyond charming and picturesque character, conveying a new sensitivity.

Films
Miserachs had a brief foray with film, making underground movie shots with some of his friends Enrique Vila-Matas, Emma Cohen and Jordi Cadena. Later he directed and produced his own short film, Amén historieta muda (Amen dumb cartoon.) He made the film still from Juguetes rotos, directed by Manuel Summers, in 1966.

Legacy
Memorials
In 2001 the first Xavier Miserachs Photography Award was held in Barcelona, a black and white photography contest named after the author for his work in Barcelona Blanc i Negre.

In 1998 the town of Palafrugell named a route between the beaches of Calella de Palafrugell and Llafranc after Miserachs. The Biennial of Photography Xavier Miserachs, dedicated to documentary photography, is also held in Palafrugell.[1] In the biennials of 1999, 2004, 2008 and 2010 exhibitions were held of Miserachs' work.

The exhibition hall on the ground floor of the Palace of the Viceroy's wife in Barcelona was, between December 17, 1998 and 2010, named in honour of Miserachs. In 2010, Xavier Sala Miserachs moved to the old Hall of Numismatics, and the ground floor was renamed Virreina Lab.

Archive
Miserachs' archive includes approximately 60,000 negatives, 20,000 slides, 2,500 contact sheets, notebooks with personal notes, administrative documentation, and part of his personal library. Since 2011 it has been housed in the Research and Documentation Center Museum of Contemporary Art in Barcelona.


Books
He published several photo books, most with text in Catalan or Spanish.

YearOriginal NamingText byDescriptionPublisherRef.
1964Barcelona, blanc i negreJosep Maria EspinàsAymà[2]
1966Costa Brava showManuel Vázquez i Peter CoughtryKairós[3]
1966Conversaciones en CataluñaSalvador PànikerInterviews with Josep Pla, Ana María Matute, Josep Maria Gironella, Salvador Espriu, Josep Maria de Porcioles, Antoni Tàpies, Josep Maria Subirachs or Salvador Dalí among others.Kairós[4]
1967Los cachorrosMario Vargas LlosaLumen[5]
1967El arte prerrománico asturianoAntonio Bonet CorreaPolígrafa
1969Conversaciones en MadridSalvador PànikerInterviews with Camilo José Cela, Antonio Buero Vallejo, Aranguren, Sáenz de Oiza among others.Kairós[6]
1978Andalucía BarrocaAntonio Bonet CorreaPolígrafa[7]
1982Catalunya des del marCarles BarralCollection Vida i costums dels catalans.Edicions 62[8]
1984Aprendre a conviureJosep Maria EspinàsAprende a conviure. Reflexions sobre civilitat.Caixa de Sabadell[9]
1985Catalunya a vol d'ocellCarles Barral, Josep Maria AinaudEdicions 62[10]
1987Barcelona a vol d'ocellMontserrat Roig i FransitorraEdicions 62[11]
1987Passeig de MarXavier FebrésPasseig de mar: la costa catalana del delta de l'Ebre a Cotlliure.Ed. Plaza y Janés/Diari de Barcelona[12]
1988Els barceloninsColita, Oriol Maspons, Ana María Moix, Terenci MoixEdicions 62[13]
1988Les Barcelones del MónJ. Nuñez, Rafael PradasCaixa de Barcelona[14]
1990Metros i MetròpolisXavier Febrés, Mercè SalaDiputació de Barcelona[15]
1990Gran Teatre del LiceuWith Ferran Freixa.L'Avenç[16]
1992El Gran Teatre del Liceu a SevillaRamon Pla i ArxéL'Avenç[17]
1997L'Empordà, llibre de meravellesAntoni PuigverdEdicions 62[18]
1995Ciutat Vella. Visions des d'una passióJoan Barril, Josep Maria Carandell, Josep Cuní, Arcadi Espada, Josep Maria Espinàs, Xavier Febrés, Patrícia Gabancho, Josep Maria Huertas, Josep M. Lladó, Lluís Permanyer, Alfred Rexach i Margarita Rivière.Lunwerg[19]
1997Fulls de contacteXavier MiserachsPremi Gaziel 1997Edicions 62[20]
1998Girona a Quatre VentsJoan Domènech i MonerLunwerg[21]
1998Criterio fotográficoXavier MiserachsEditorial Omega[22]
2004Conversaciones en Madrid y en CataluñaSalvador Pàniker i AlemanyreeditionKairós[23]
2006Memòries de la Costa BravaRosa RegàsFotografies de F.Català Roca i MiserachsLupita Books[24]

Main exhibits
1957 - Photographic Association of Catalonia, Barcelona; Photographic Association of Almeria (AFAL); and Royal Photographic Society of Madrid. I Terré-Miserachs-Masats.[25]
1959 - Sala Aixelà, Barcelona. Terré-Miserachs-Masats, directed by Josep Maria Casademont.
1982 - Galeria René Metras, Barcelona. Fotografia catalana als anys 50-60. With Leopold Pomés and Francesc Català-Roca.[26]
1987 - Barcelona Metrópolis. Installation at the Gran Via of Barcelona from a collective exhibition with Colita, Oriol Maspons and Francesc Català-Roca.[26]
1991 - Grupo AFAL 1956-1991.[26]
1992 - Centre d'Art Santa Mònica. Temps de Silenci.[26]
1992 - Fundació "la Caixa". 1 segon i 25 centèsimes. Directed by Alain Dupuy.
2000 - Association of Journalist of Catalonia (Col·legi de Periodistes de Catalunya), Barcelona. Xavier Miserachs, un luxe periodístic.[27]
2004 - Photoespaña 04, Barcelona. With Terré and Masats.[25]
2006 - Josef Sudek Gallery, Praga. Barcelona. Blanco y Negro.[28]
2007 - Centre Fontana d'Or, Girona. Francesc Català-Roca i Xavier Miserachs. Dues mirades al territori de la Costa Brava.[29]
2008 - Galería Hartmann, Barcelona. En clau de dona.[30]

Awards
1954 - I Trofeo Luis Navarro[31]
1997 - II Hojas de contactos. memorias, II Premi Gaziel[32]
1998 - Life, Creu de Sant Jordi
Further reading
López Mondéjar, P. (1999). Historia de la fotografía en España. Barcelona: Lunwerg editores. pp. 235–236. ISBN 84-7782-660-9.
Vázquez Montalbán, M. (2001) (en catalán). Barcelona dos mil anys i un dia : primer Premi de fotografia Xavier Miserachs. Barcelona: Ketres Editora, S.L. ISBN 978-84-85256-93-8.
Colita; Miserachs, X. (1988). Colita, Xavier Miserachs. Febrés, X.. Ayuntamiento de Barcelona. Dirección de Servicios Editoriales.. ISBN 978-84-7609-155-5.
Català-Roca, F.; Terré, L. (2007) (en catalán). F. Català-Roca i X. Miserachs, dues mirades al territori : memòries de la Costa Brava. Gerona: Fundación Caixa de Girona. ISBN 978-84-611-8171-1.
Xavier Miserachs. Barcelona: Fundación La Caixa. 1992. ISBN 978-84-7664-362-4.
Maspons, O. (1998) (en castellano, inglés). Xavier Miserachs. Madrid: T.F. Editores. ISBN 978-84-95183-09-5.
Coombs, H.; Miserachs, X.;Maspons, O.; Pumphrey, D.; Dodman, J.F. (2007). Xavier Miserachs. Madrid: La Fábrica. ISBN 978-84-96466-88-3.
Arrouye, J. (2004). «Le ténebrisme de Xavier Miserachs». Cahiers d'études romanes (11): pp. 101–110. ISSN 0180-684X.

References
"La Biennal de Fotografia Xavier Miserachs es celebra a Palafrugell (Girona)". Biennal de Fotografia Xavier Miserachs. Retrieved 19 March 2014.
Xavier Miserachs; Josep Maria Espinàs (1964). Barcelona blanc i negre: 371 fotografies. Aymà. Retrieved 19 October 2011.
Xavier Miserachs; Manuel Vázquez; Peter Coughtry (1966). Costa Brava show. Editorial Kairós. Retrieved 19 October 2011.
Salvador Pániker (1970). Conversaciones en Cataluña. Editorial Kairós. GGKEY:6PKZDBY98G0. Retrieved 2011-10-19.
José Ignacio López Soria; Néstor Tenorio Requejo (2001). Mario Vargas Llosa : el fuego de la literatura. Artedea. Retrieved 2011-10-19.
Salvador Pániker (1971). Conversaciones en Madrid. Editorial Kairós. Retrieved 2011-10-19.
Antonio Bonet Correa (1978). Andalucía barroca: arquitectura y urbanismo. Ediciones Polígrafa. Retrieved 2011-10-19.
Carlos Barral; Xavier Miserachs (1982). Catalunya des del mar: pel car de fora. Edicions 62. ISBN 978-84-297-1917-8. Retrieved 2011-10-19.
Josep M. Espinàs (1986). Aprendre a conviure: reflexions sobre civilitat. La Campana. ISBN 978-84-86491-01-7. Retrieved 2011-10-19.
Carlos Barral; Xavier Miserachs; Josep Maria Ainaud (1985). Catalunya a vol d'ocell. Edicions 62. ISBN 978-84-297-2374-8. Retrieved 2011-10-19.
Montserrat Roig; Xavier Miserachs (1987). Barcelona a vol d'ocell. Edicions 62. ISBN 978-84-297-2706-7. Retrieved 2011-10-19.
Xavier Febrés; Xavier Miserachs (1988). Passeig de mar: la costa catalana del delta de l'Ebre a Cotlliure. Plaza & Janés. ISBN 978-84-01-60750-9. Retrieved 2011-10-19.
Moix, Ana María; Moix, Terenci (1988). Els Barcelonins. Edicions 62. ISBN 978-84-297-2874-3. Retrieved 2011-10-19.
Núñez, Joana; Pradas, Rafael; Miserachs, Xavier (1988). Les Barcelones del món. Caixa de Barcelona. ISBN 978-84-7580-607-5. Retrieved 2011-10-19.
Febrés, Xavier; Miserachs, Xavier; Sala, Mercè (1990). Metros i metròpolis. TMB. ISBN 978-84-7794-127-9. Retrieved 2011-10-19.
Freixa, Ferran; Miserachs, Xavier; Gran Teatre del Liceu (1990). Gran Teatre del Liceu. Gran Teatre del Liceu. Consorci, Caixa d'Estalvis i Pensions de Barcelona. Consorci del Gran Teatre del Liceu. ISBN 978-84-85905-77-5. Retrieved 2011-10-19.
Xavier Miserachs; Ramon Pla i Arxé (1992). El Gran Teatre del Liceu en Sevilla. L'Avenç. ISBN 978-84-85905-91-1. Retrieved 19 October 2011.
Antoni Puigverd; Xavier Miserachs (1996). L'Empordà: llibre de meravelles. Edicions 62. ISBN 978-84-297-4203-9. Retrieved 2011-10-19.
Joan Barril; Toni Catany (1942-) (1995). Ciutat Vella: visions des d'una passió. Lunwerg. ISBN 978-84-7782-332-2. Retrieved 2011-10-19.
Xavier Miserachs (1998). Fulls de contactes: memòries. Edicions 62. ISBN 978-84-297-4366-1. Retrieved 2011-10-19.
Joan Domènech i Moner (September 1998). Girona, a quatre vents. Lunwerg Editores. ISBN 978-84-7782-534-0. Retrieved 2011-10-19.
Xavier Miserachs (1 September 1998). Criterio fotográfico: notas para un curso de fotografía. Omega. ISBN 978-84-282-1133-8. Retrieved 2011-10-19.
Pàniker, Salvador (2004). Conversaciones en Madrid y en Cataluña (in Spanish). Fotos:Xavier Miserachs. Editorial Kairós. ISBN 978-84-7245-569-6. Retrieved 2011-10-19..
Regàs, Rosa (2006). Memòries de la Costa Brava. Fotos:Xavier Miserachs. Lupita Books..
"Exposiciones Colectivas de Ricard Terré". Web oficial de Ricard Terré (in Spanish). 2011. Retrieved 23 Dec 2015.
Miserachs, Xavier. 1 segon i 25 centèsimes, pàg 114. ISBN 84-7664-362-4.
Lamalla.cat, ed. (7 March 2000). "El fotoperiodisme de Miserachs, un luxe a exposició". Retrieved 30 April 2011.
Radio Praha, ed. (11 Feb 2006). "Barcelona de Xavier Miserachs por primera vez en Praga" (in Spanish). Retrieved 30 April 2011.
Fundació "la Caixa", ed. (2007). "Exhibit's file". Retrieved 2011-04-30.
"En clave de mujer". 2008. Retrieved 2011-04-30.
Xavier Miserachs Archive - MACBA Archived January 18, 2012, at the Wayback Machine.
Archivo - Xavier Miserachs

External links
Wikimedia Commons has media related to Xavier Miserachs.
Official website
Xavier Miserachs Archive on Flickr
Miserach's Portfolio























Tin Container for Pure Wax Bruynzeel ZUIVERE BOENWAS VOOR PARKETVLOEREN MEUBELEN LINOLEUM Graphic Design Vilmos Huszár Photography

$
0
0

Vilmos Huszár (1884-1960)
(graphic design, typography, logo)

decorated tin container
for:

BRUYNZEEL

ZUIVERE BOENWAS
VOOR
PARKETVLOEREN - MEUBELEN - LINOLEUM

[Bruynzeel, Zaandam]
[appr. 1931]
diam. 16 cm., h. 9.7 cm.

Rare tin container for 'pure wax' designed by Huszár for Bruynzeel.
Typography and graphic design and logo by Huszár.
A comparable tin is to be found at the Amsterdam Stedelijk Museum:
www.stedelijk.nl/nl/collectie/94225-vilmos-huszar-zuivere-boenwas-bruynzeel-zaandam

See also

Bruynzeel's Fabrieken Zaandam De Stijl Vilmos Huszar Graphic Design Piet Zwart Company Photography











Greetings from Richel & Rottumerplaat Laura Zwaneveld Jan Wolkers Photography

$
0
0

Frisian Islands
The Frisian Islands, also known as the Wadden Islands or the Wadden Sea Islands, form an archipelago at the eastern edge of the North Sea in northwestern Europe, stretching from the northwest of the Netherlands through Germany to the west of Denmark. The islands shield the mudflat region of the Wadden Sea (large parts of which fall dry during low tide) from the North Sea.

The Frisian Islands, along with the mainland coast in the German Bight, form the region of Frisia (German and Dutch: Friesland), homeland of the Frisian people. Generally, the term Frisian Islands is used for the islands where Frisian is spoken and the population is ethnically Frisian. In contrast, the term Wadden Islands applies to the entire archipelago, including the Dutch-speaking westernmost islands of Texel and Vlieland and Danish-speaking Danish Wadden Sea Islands further north off the west coast of Jutland.

Most of the Frisian Islands are environmentally protected areas, and an international wildlife nature reserve is being coordinated between the Netherlands, Germany and Denmark. Natural gas and oil drilling continue, however, and in the vicinity of the Ems, Weser and Elbe estuaries, and ship traffic causes tension between wildlife protection and economic values.

Een week op een zandplaat, zonder mensen, maar met een zeehondje
Wadden Een plek in Nederland zonder mensen, slechts omgeven door natuur, bestaat dat nog? Ja, op een zandplaat: een week tussen bijna niets, met een klein zeehondje, moederziel alleen in de zon.

Saskia van Loenen
7 september 2018

See also

Abstract modernist treatment of Mudflats created by the receding Tide Das Watt Alfred Ehrhardt Photography


Het huisje op Richel, op een ponton met (drink)water. Er is elektriciteit, gas en een kouderegendouche. De wc spoelt met zeewater.
Foto Saskia van Loenen 

Dit is het dus. Een zandvlakte, oneindig groot. Water. Wind, véél wind. En een heel klein zeehondje. Het is gelukt. En dat eigenlijk dankzij het boek dat ik om de zoveel tijd uit de kast trek: Groeten van Rottumerplaat van Jan Wolkers. Jaloersmakend, dat boek. De ultieme natuurbeleving: geen mensen, enkel vogels. Als je toch eens zó een week op een verlaten eiland zou kunnen zitten, had ik meer dan eens verzucht. Maar Rottumerplaat, begin jaren 70 bezocht door Wolkers en in de week ervoor door Godfried Bomans (die er, in tegenstelling tot Wolkers, stukken minder lyrisch vandaan kwam en vooral leed onder de eenzaamheid), is niet meer toegankelijk.

Andere auteursJan Vermeulen (Ontwerper)
Amsterdam [etc.] : Elsevier; 112 p, 20 cm


Zou ik anders niet een keer een nachtje in de vogelaarshut op Griend kunnen verblijven, gooide ik maar eens een balletje op bij de beheerder. Nul op het rekest: het zou de vogels te veel kunnen verstoren. En toen was daar ineens een droomaanbod. Ik mocht wel naar Richel, een mij tot dan onbekende zandplaat in de Waddenzee, als ‘wadwachter’ voor Natuurmonumenten; met als belangrijkste taak ervoor zorgen dat bezoekers niet het beschermde deel – domein van vogels en zeehonden – zouden betreden.

En dan niet voor één nacht, maar voor een hele week. Niet in complete afzondering overigens; wadwachters moeten om veiligheidsredenen (de getijden – vloed komt altijd sneller op dan je denkt) altijd met z’n tweeën zijn. Maar met een niet al te drukke collega-wachter zou het toch mogelijk moeten zijn de rust, natuur en vooral de stilte te ervaren zoals Wolkers deed, bijna vijftig jaar geleden. In elk geval bij benadering.

Die rustige tweede wadwachter was gelukkig voorhanden. En zo voeren wij deze zomer met de Asterias, een boot van de Waddenunit – onderdeel van het ministerie van Landbouw, Natuurbeheer en Voedselkwaliteit – in alle vroegte van Harlingen naar Richel.

Huilers
Van ver is ons tijdelijke optrekje – qua luxe en voorzieningen niet te vergelijken met het tentje van de heren schrijvers – al zichtbaar, het steekt opvallend hoog de lucht in met zijn twee verdiepingen, staande op poten op een groot ponton.

De eerste minuten op Richel maken meteen duidelijk dat we een compleet andere wereld betreden. Na het eerste zeehondje, liggend bij een paal op de grens van het beschermde, voor mensen verboden gebied, blijkt er nog een tweede te zijn: pal naast de trap aan het ponton. Een paar dagen ervoor had een storm meerdere jongen van hun moeders gescheiden, vertellen de wadwachters die wij komen aflossen. Jan Wolkers komt nu wel heel snel op ons pad – wie herinnert zich niet zijn ontmoeting met eerst een dode (zwangere) zeehond, en later het huilertje, dat hij met de moed der wanhoop probeert te voeren?

En dan probeerde ik het weer van opzij. Snuitje vast, bekje een beetje open en dan de slang tussen de scherpe tandjes proberen te krijgen. Op den duur ging zijn tandvlees ervan bloeden. Toen ik zo uren met hem bezig was begon ik te janken van machteloosheid.

Maar waar voor het zeehondje van Jan Wolkers een hele reddingsactie op touw werd gezet – het werd per helikopter opgehaald en naar de zeehondenopvang op Texel gebracht – liggen de zaken anno 2018, met een bloeiende zeehondenpopulatie, wezenlijk anders.

Nog dit jaar wordt waarschijnlijk officieel beleid waar de meeste natuurorganisaties in het Waddengebied nu al naar handelen: huilers of gewonde zeehonden – behalve wanneer de mens de oorzaak is – niet meer opvangen maar laten liggen. Ook als dit de dood tot gevolg heeft. We laten de natuur de natuur, is het credo. Het klinkt logisch en niet onredelijk.

Maar dat was de theorie. De praktijk is een uiterst lief, klein, grijs-wit zeehondje dat sinds deze ochtend moederziel alleen in een gigantische zandvlakte ligt, in de brandende zon. Met zijn grote ogen wint hij het pleit al zonder dat hij verder nog iets hoeft te doen. En dan is er nummer twee, met minstens zo grote ogen (hij is dan ook een slagje groter). De situatie rond deze huiler is zorgelijker: hij ligt hier al twee volle dagen. Bij vloed zwemt hij wat rond, soms houdt hij zich vast aan de trap; bij eb vlijt hij zich weer naast de trap.

Een van de twee huilers die op Richel lagen: dit zeehondje lag midden op de zandvlakte – op deze foto lag hij er al twee dagen.
Foto Saskia van Loenen

Emoties uitschakelen zou nu het beste zijn – de dierenwereld ís hard. Maar een meeuw met een mank pootje is nog wel wat anders dan een hulpeloze kleine gewone zeehond, qua uiterlijk en aaibaarheidsfactor toch de Nederlandse panda. Wolkers spookt door mijn hoofd.

Ik heb lopen grienen van ellende. Mijn keel is dik van emotie. Omdat het lieve beest na een worsteling van vijf uur om hem wat te eten te geven alles weer heeft uitgekotst. (…) Zijn prachtige lieve vochtige ogen zijn zo groot als de knopen van een ouderwetse winterjas. (…) Ik zoende hem zelfs op zijn ronde smoezelige kopje. Vies?! Er zijn mensen die de hand van de paus kussen. Ik zoen liever de kont van een zeehond.

Gigantische wolken wulpen
De knop moet om. We zijn hier nog maar net, er is meer dan alleen zeehonden. Heel wat meer. Of eigenlijk: bijna niets. Precies waar ik naar op zoek was. Een lege vlakte, slechts heel in de verte begrensd door water, glinsterend in de zon. Schelpen, roze en paarse kwallen, joekels van krabben. Zeesla wappert als lichtgroen lint in het water en ligt, eenmaal ontkleurd door de zon, als wit plastic verspreid over het zand. Hier en daar een plantje zeekraal. Wind, die hier zelfs op mooie dagen onafgebroken om je oren suist. Meeuwen waar je maar kijkt, visdiefjes krassen, wulpen roepen. In de branding rennen tientallen drieteenstrandlopertjes op en neer. Elders zoeken bonte strandlopers en kanoeten op het natte zand naar voedsel. Tientallen, honderden. Duizenden.

Loop je helemaal naar de uiterste westpunt van het eiland (officieel heet het een zandplaat, maar voor ons is het een eiland), voorbij het punt waar ook geen schepen meer kunnen droogvallen, dan volgt het echte spektakel: gigantische wolken wulpen laten ons letterlijk happen naar adem. Zo’n tienduizend moeten het er zijn. Duizenden kanoeten, als een spreeuwenwolk naar links en naar rechts zwenkend. Lange slierten eidereenden, die prachtige grote beesten die altijd in een keurige lijn vliegen. Rosse grutto’s. Een slechtvalk suist over. Bij eb verschijnt een heuse oesterbank boven het wateroppervlak – vol mosselen en oesters, drukbezocht door vogels. Het lijkt of de bank zichzelf op slimme wijze beschermt tegen grijpgrage mensenhanden die hier hun dagelijkse oestervoorraad gratis denken te kunnen plukken: wie vlakbij is zakt plots weg in een zwarte, sterk zuigende drab – een soort drijfzand, veroorzaakt door de poep van de ontelbare wormen die hier in de grond leven. Mijn kompaan kan me nog net wegtrekken voor ik definitief mijn laars kwijtraak.

Aan de oostkant, richting Terschelling met zijn vanaf Richel altijd duidelijk waarneembare Brandaris (die ’s nachts als een gigantische discolamp de zee om de paar seconden in kleur zet), treffen we meer afval aan dan in het westelijk deel; het zal met de stromingen te maken hebben. Regelmatig lopen we met handenvol plastic jerrycans, huishoudflessen en andere troep terug naar het huisje. Ook slepen we ruim een uur met een loodzwaar kunststof visnet; maar laten liggen is geen optie, zo’n net des doods. We beuken tegen de wind in.

Omsloten door het water
Terwijl de veerboten naar Vlieland of Terschelling meerdere malen per dag langsvaren betreft de enige verdere regelmaat die deze week het leven bepaalt de getijden. Waar in de normale wereld de klok dicteert doet die hier nauwelijks ter zake, behalve in de zin van: hoe laat wordt het vloed, dus hoe laat moeten we terug zijn. Maar al het andere wat je normaal gesproken volgens ons urenstelsel doet (wanneer gaan we eten, koffiedrinken, douchen – met regenwater –, bellen, werken, pauzeren, slapen) wordt nu teruggebracht tot de vraag: wanneer wordt het eb. Bij vloed kun je letterlijk geen kant op: het huisje is aan alle kanten omsloten door het water, dat zich plots overal om je heen slingert – zó zie je aan één zijde nog een behoorlijke strook zand, zó golft het rondom en is je huis een soort olieplatform geworden. Het is zaak hier geen verwondingen of ander onheil op te lopen.




Fotograaf Laura Zwaneveld komt sinds 2011 op Richel als wadwachter. Sindsdien gaat bijna al het werk wat ze maakt over het wad. „Een plek die vrijheid, inspriatie, rust en ruimte geeft”, zegt ze.
Foto’s Laura Zwaneveld

In onze week kwam de vloed begin van de avond al op; veel meer dan eten en lezen zat er vanaf dat moment tot aan het slapen gaan niet meer in. En toch verveelde ik me geen seconde, laat staan dat ik ook maar een vleugje van de eenzaamheid van Bomans ervoer. Dankzij de uitzichten, die levende ansichtkaarten uit welk raam je maar keek. De zon die op het water glinstert. De kleuren die almaar veranderen. De ondergaande zon, die alles nog stiller maakt dan het toch al was. Je blijft kijken. En luisteren.

Dat is misschien nog wel het indrukwekkendst: het water dat komt en gaat, met een kracht waarvan je als vastelander het bestaan niet vermoedde. Nooit zal ik meer het geluid vergeten van de vloed die onverstoorbaar rond het huisje kolkt: een soort diep grommend ruisen zoals ik niet eerder hoorde. Een geluid waar je stil van wordt, omdat het je voor je gevoel nietig maakt.

Wel of niet helpen
Terug naar de zeehonden, een onderwerp dat we soms liever even meden. De telescoop vertelt ons echter meerdere malen per dag dat midden op de door de zon bijna lichtgevende zandvlakte nog altijd het kleintje ligt. En onderaan de trap nog altijd ‘onze’ zeehond (waarbij we zo dom waren het ook nog een naam te geven). Zodra hij ons hoort richt hij zijn kop op en hobbelt naar ons toe, niet bang maar nieuwsgierig – als ik een filmpje maak moet ik achteruit blijven lopen omdat hij zijn snuit bijna op mijn iPhone drukt. Hij ligt hier nu vier dagen, en lijkt wanhopiger te worden; hij zuigt aan de trap en ‘huilt’ af en toe hartverscheurend. Jan Wolkers had zijn zeehond met verdunde koffiemelk weten te voeren; zo rollebollen met het dier en in de houdgreep nemen durven wij niet, daarom zetten we een bakje met dezelfde inhoud voor hem neer. Hij doet er niets mee. Een blikje tonijn dan, in godsnaam? Het ruikt in elk geval naar vis. Geen interesse. Een paar groepjes mensen komen aanlopen vanaf hun drooggevallen schip. Vertedering en bezorgdheid alom. Discussie over wat te doen in zo’n geval; een deel zit op de lijn van het nieuwe beleid, anderen accepteren niet dat we een hulpbehoevend zeehondje zomaar zouden laten doodgaan. Ook wijzelf worstelen ermee; waarom zo’n dier niet helpen, terwijl de brandweer wel uitrukt voor een vastgevroren eend in de parkvijver? Wonderwel lost het probleem zich vanzelf op. De volgende ochtend zien we hem nog even, vrolijk zwemmend lijkt het wel, daarna is hij uit beeld. Eenmaal eb blijft het wad rond de trap leeg. Hij heeft het gered – dat is althans wat we denken. En waar we ons de rest van de week ook maar aan vasthouden.

De tweede huiler: dit zeehondje lag bij de trap naast het huisje van de wadwachters. Bij vloed zwom hij rondjes rond het ponton, bij eb vlijde hij zich weer naast de trap. Het liep goed af: op wat zijn vijfde dag hier was zwom hij in alle vroegte weg.
Foto Saskia van Loenen

Dat moet ook wel, om dat andere potentiële drama het hoofd te kunnen bieden. Het zeehondje in de volle zon. Op dag drie lopen we voor de zoveelste keer naar hem toe. Hij kijkt ons nieuwsgierig aan, maar als je hem probeert te aaien maakt hij een bijtbeweging als een fel hondje. Gehurkt bij hem zitten laat hij wel toe. We voelen ons machteloos; drie dagen lang heeft geen volwassen zeehond zich ook maar in de buurt vertoond. Ook helpt het natuurlijk niet dat hier überhaupt geen water bij komt. Zijn droeve blik laat niet onberoerd.

Ineens hobbelt hij weg
Die middag zien we vanuit het huisje hoe hij ineens een stuk van zijn vaste paal weg hobbelt, niet naar het dichtstbijzijnde water, maar naar de overkant – de brede zandvlakte op, waar anderhalve kilometer verderop de zeehonden liggen. Dat haalt hij nooit. Na 60 meter blijft hij liggen. Hij rolt op zijn rug. En weer op zijn buik. ’s Avonds leert een blik door de telescoop dat hij nog altijd op dezelfde plek ligt, in exact dezelfde houding. Ik weet genoeg. Hij is stervende, of al dood. Met zijn laatste krachten had hij onder onze ogen de ultieme poging gedaan zijn moeder te vinden. Ik schaam me er niet voor dat ik huil.

De volgende ochtend loopt mijn huisgenoot als eerste naar de telescoop. „Wil je het weten?”, klinkt het voorzichtig. Zeg het maar, ik weet het toch al, mompel ik. „Er wordt van hem gegeten.”

Zijn ogen zijn eruit gepikt, als eerste. Maar dankzij de nu donkere gaten ziet hij er nog steeds min of meer hetzelfde uit. Het lijfje is nog zo goed als intact. Zodra we weglopen komen de twee meeuwen terug. Een jong eet van het zeehondje, zijn moeder houdt de wacht. Het gaat snel. De meterslange darmen die als strakke lijnen uit zijn lijf getrokken waren zijn de dag erop verdwenen. Niet lang daarna een schone ribbenkast. Het kopje blijft opvallend lang heel, evenals zijn als fluweel uitziende flippers. Na een paar dagen is het laatste aaibaarheidselement verdwenen en is ook de emotie weg.

Godfried Bomans schrijft in zijn Dagboek van Rottumerplaat slechts sporadisch over de dieren aldaar – meeuwen krijsen onophoudelijk en houden hem uit zijn slaap, daar komt het op neer. Wolkers daarentegen omarmt alles wat hij ziet, en hij ziet veel. Vooral de schoonheid ervan. Daarin herken ik me meer dan in het verhaal van Bomans. De laatste voelde zich overigens ziek, wat zijn ervaringen danig kleurde. Toch zag ook hij zeker de pracht van het eiland. Wel rept Bomans meerdere malen van de wind.

Ik word moe van al dat gebrul om me heen. Dit is iets waar ik helemaal niet op gerekend heb: het uitpúttende van voortdurend in de wínd te leven.

Daarin kan ik een eind met hem meevoelen. Ook vallen me, net als Bomans, eenmaal terug op de wal meteen de bomen op – die heb je daar niet. Ik hou van bomen en groen, en zou nooit permanent zonder kunnen. Maar die oneindige lege vlakte doet ook echt wat. Voor zo’n beeld moet een normaal mens naar een woestijn in een ver land. Hier ligt het gouden zand zomaar aan je voeten.

Een week waarin bijna niets gebeurt, met slechts eb en vloed, wadvogels en een enkele langszwemmende zeehond – duurt die niet eindeloos? Nee, kan ik nu uit eigen ervaring zeggen. Het was gelukkig meer Wolkers dan Bomans: de week is omgevlogen. Terug in het echte leven vol geren en gerace is dat wat ik het meeste mis: de opkomende vloed, die zich ineens dwingend laat horen en al het andere aan zich ondergeschikt maakt. De stilte die erop volgt. De rust. Laat alles los, ruist hij, geef je maar over: dit is wat het is. Richel is Rottumerplaat in het kwadraat.

WAT DOE JE ALS WADWACHTER?
Als wadwachter op Richel (namens Natuurmonumenten) is je voornaamste taak ‘droogvallers’ (boten die bewust worden vast gevaren bij vloed; bij eb lopen de opvarenden het wad op) te wijzen op het beschermde deel waar zij niet mogen komen. Op Richel verblijven niet alleen tienduizenden vogels die de zandplaat als rustgebied gebruiken, de zandplaat herbergt ook de grootste populatie zeehonden uit de Waddenzee.

Foto Saskia van Loenen

De grote groepen vogels en zeehonden – zowel grijze als gewone – bevinden zich aan de kant van Vlieland (Vlielandgangers hebben er vanaf de veerboot fraai zicht op). Om verstoring te voorkomen is het grootste deel van Richel afgesloten – ook voor wadwachters. In praktijk betekent dit: niet achter de gele bordjes komen. Een belangrijke leidraad is de zogeheten ‘Erecode’ voor het Waddengebied, met algemene gedragsregels voor recreanten (kom niet te dicht bij groepen vogels, vermijd harde geluiden, hou honden aangelijnd, et cetera). Wadwachters lopen met Erecode-folders op zak, al blijkt in praktijk dat de meeste ‘droogvallers’ op de hoogte zijn van de regels – schippers op de Waddenzee informeren hun opvarenden doorgaans goed.



PS Camera | 26 augustus 2011 | Door: Han Schoonhoven

PS Camera #10: Groeten uit Rottumerplaat 1971/2011
De wind was krachtig tot hard, op die julidag dat ze uitvoeren. Het gezelschap bestond uit de bemanning van motorschip De Harder, de wisseling van de vogelwacht op Rottumeroog en Rottumerplaat, de fotograaf Erik Wolkers en enige passagiers. Vanuit de Eemshaven vertrokken ze voor een historische tocht.
Fotograaf Erik Wolkers was 23 toen zijn pa, beeldhouwer en schrijver Jan Wolkers, precies veertig jaar geleden in zijn eentje een week op Rottumerplaat bivakkeerde. De auteur Godfried Bomans was hem voorgegaan. Die vond het maar niks, kamperen in Robinson Crusoe-stijl. Wolkers daarentegen was buitengewoon in zijn sas, daar op dat nog geen acht vierkante kilometer grote eilandje op de grens van de Nederlandse en Duitse Waddenzee.

Voor alle duidelijkheid, jongens en meisjes, dit was in 1971 en mobiele telefoons en draadloos internet bestonden nog niet. Eén keer per dag sprak Wolkers via een instabiele radioverbinding (‘hallo…, krggg…, over’) met Willem Ruis, een jonge verslaggever die de Vara in een hotel in het Noord-Groningse Warffum had ondergebracht. De enthousiaste verhalen van de eilandbewoner zijn uitgebracht op een reeks cd’s. Het boek over zijn verblijf op het eiland illustreerde Wolkers met tientallen levendige foto’s.

Na de wat ruwe reis over de knobbelige Noordzee (twee passagiers leegden onderweg aan lijzijde hun maag) bereikte het scheepje van het Ministerie van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit na vier uur Rottumerplaat. Samen met de aflossing van de vogelwacht ging Erik Wolkers aan land. Onder de jagende wolken maakte hij met de Hasselblad van Jan foto’s van diens tijdelijke territorium. Vader en zoon Wolkers hebben nu beiden het onbewoonde eiland één keer bezocht.

Godfried Bomans en Jan Wolkers op Rottumerplaat (1971)
Alleen op een eiland - Dagboek van een eilandbewoner
by Godfried Bomans en Jan Wolkers














Interieur Bank van Leening Museumwoning Spijkerstraat 185 Arnhem Open Monumentendag 2018 Photography

$
0
0

Spijkerstraat 185

Het pand is gebouwd in 1869 als Bank van Leening en heeft die functie tot 1946 behouden. Naast het magazijn en het kantoor vond ook de directeurswoning een plek binnen het pand. Op zolder zijn nog sporen te vinden van de huisvestingsverplichtingen als gevolg van de Tweede Wereldoorlog.

Later was het een doorgangshuis tot in 1952 ‘tante Eef’ Cornelissen er kwam wonen. Haar man verdiende zijn brood in het leeratelier waar hij schoenen en tassen repareerde. Sinds zijn dood in 1976 is er weinig aan de woning veranderd. ‘Tante Eef’ heeft er ruimt 60 jaar gewoond en al haar oorspronkelijke meubels, snuisterijen, kleding, gehaakte kleedjes, schilderijtjes, enzovoorts, staan, liggen en hangen op hun oude vertrouwde plaats.

Dit gemeentelijk monument is de moeite waard om te bezoeken. Het gebouw kent een behoorlijk hoge bouwhistorische waarde, onder andere door de sheddak- en troggewelvenconstructies, terwijl verder het deels nog bewaard gebleven oorspronkelijke interieur in combinatie met het gave naoorlogse interieur in de woning als een waardevol interieurensemble gezien kan worden.
Bekijk dus de Bank van Leening en ga daarna op bezoek bij ‘tante Eef’!

De vrijwilligers van de Stichting Programma en Beheer De Nieuwe Lommerd leiden u graag rond.



















Interieur Coberco Melkfabriek Architectuur Arnhem Open Monumentendag 2018 Photography

$
0
0

Coberco, Arnhem

In 1921 werd de Coöperatieve Arnhemse Melkinrichting en Zuivelfabriek (C.A.M.I.Z.), voorloper van de Coberco, opgericht. Er moest alleen nog een goed gebouw komen waar de productie plaats kon vinden.


Een overname van de aan Westervoortsedijk gevestigde coöperatie De Vooruitgang bleek de oplossing en zo kwam Coberco op deze beeldbepalende locatie terecht.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd de stad en vooral ook deze plek zwaar getroffen. Het veelvuldig uitgebreide gebouw naar ontwerp van het Arnhemse architectenbureau Feenstra en Van Broekhuizen werd in 1957 opnieuw opgebouwd en uitgebreid. De noordelijke gevel van de voormalige flessenhal laat een belangrijk staaltje wederopbouwarchitectuur zien.
De geschiedenis van dit complex is een onmiskenbaar onderdeel van de restauratie en herbestemming. Aan de hoofdstukken uit het verleden en de leegstand van de afgelopen jaren, wordt nu een nieuw hoofdstuk toegevoegd. Vandaag de dag koesteren we wat er nog staat.

See also 

The Top Art Nouveau Arnhem City Architecture Open Monumentendag 2018 Photography







































Viewing all 1008 articles
Browse latest View live


<script src="https://jsc.adskeeper.com/r/s/rssing.com.1596347.js" async> </script>